browser icon
You are using an insecure version of your web browser. Please update your browser!
Using an outdated browser makes your computer unsafe. For a safer, faster, more enjoyable user experience, please update your browser today or try a newer browser.

2006 USA West

Onder de foto’s kunt u het reisverslag van deze vakantie lezen.

Reisverslag Verenigde Staten

30 juni t/m 22 juli 2006

Carlsbad CA, Zaterdag 1 juli, 6.50 uur

De heenreis zit er weer op, en op de eerste ochtend hier zijn we uiteraard erg vroeg op. Het was weer een hele trip. Vrijdagochtend, 30 juni, zijn we om 7.15 uur thuis vertrokken, om vlucht KL 601 van 13.15 uur naar Los Angeles te halen. Na een beetje file waren we mooi op tijd op Schiphol, waar het inchecken per internet nog niet helemaal foutloos bleek te lopen. Maar wel een stuk vlotter dan voorgaande jaren. De vlucht vertrok uiteindelijk met drie kwartier vertraging, omdat er iemand niet op kwam dagen maar wel de bagage al in het vliegtuig zat. Na een probleemloze vlucht van ruim tien uur kwamen we op de verwachte tijd (15 uur plaatselijke tijd) aan op LAX, de luchthaven van LA. De nieuwe werkwijze van de douane (vingerafdrukken en foto nemen) kostte nauwelijk meer tijd en zo stonden we al snel buiten om de bus naar de autoverhuurfirma te pakken. Helaas duurde het daar toch zowat een half uur voordat we aan de beurt waren om de auto op te halen. Toen we dus met onze Nissan Xterra de weg op gingen was het volop avondspits. Veel amerikanen hebben een lang weekend vanwege de 4e juli, en de file was dus really big. Zoals altijd was Emma aan het einde van de vlucht even in slaap gevallen en sliep in de auto weer verder. Uiteindelijk was het voor haar, en voor ons, eigenlijk midden in de nacht ondanks het stralende zonnige weer. Uiteindelijk waren we rond acht uur bij het eerste hotel van onze reis, Holiday Inn Carlsbad, waar we Emma al slapend op bed legden en er zelf ook snel indoken. Rond vijf uur vanochtend waren we eigenlijk allemaal weer al “uitgeslapen” . Gezien het tijdverschil een goede tijd om even met het thuisfront te bellen, gelukkig gaat daar alles redelijk goed. Vandaag doen we het rustig aan, beetje boodschappen doen, beetje zwemmen en eens kijken wat er te doen is in de buurt.

20.30 uur,

De eerste vakantiedag zit er zowat op. Na een ontbijt in het hotel, even wennen aan de lokale gewoonten, zijn we toch richting San Diego gereden. Het is stralend warm en zonnig weer, aardig druk onderweg maar geen files, zodat we vrij vlot onze bestemming bereiken: het vliegdekschip USS Midway. Inmiddels een museum en niet meer in actieve dienst. Met de hulp van vrijwilligers is bijna het hele schip te bekijken. Met een hoofdtelefoon voor de nodige informatie sluipen we een paar uur rond, overal opletten om je hoofd niet te stoten, want vroeger waren de mensen ietwat korter van stuk! Ook hier zijn overal vlaggen en dergelijke te zien, met het oog op Independence Day, de kaartjes voor het vuurwerk, dat hier blijkbaar afgestoken gaat worden, zijn al uitverkocht. Vanaf het vliegdek is er een prachtig uitzicht over de baai en de stad. Als we weer ons hotel opzoeken stoppen we eerst nog voor wat boodschappen en een bezoekje aan het vlakbij gelegen outletcentrum. Daarna brengen we de rest van de middag door aan en in het zwembad, een prima bezigheid bij deze temperatuur. Na het eten nog een rondje gewandeld en dan op tijd tussen de lakens, dan zijn we morgen het tijdsverschil wel weer te boven.

Zondag 2 juli, 19.45 uur

Na een goede nachtrust waren we vanochtend al weer vroeg wakker. Na een ontbijt in het hotel zijn we richting Legoland gereden, hier vijf minuten vandaan. Een half uur voor openingstijd staat er al een serieuze rij, maar alles loopt vlot naar binnen als om vijf voor tien de poortjes open gaan. Emma is helemaal opgetogen, dit is haar uitstap vandaag. In het park is een mix te zien van attracties, zowel van de oude bekende legosteentjes als van de moderne bouwsel. Met een boottochtje langs allerlei miniaturen van bekende gebouwen starten we onze toer. Daarna volgen een rit in de draken-achtbaan en de piratenboten, het laatste met een flink nat pak. Gelukkig is het warm en zonnig dus droogt alles ook weer snel. Aanvankelijk is het nog redelijk rustig, maar na de middag lopen de wachttijden al snel op tot zo’n 90 minuten, dan haken we af want het moet wel leuk blijven en er is nog genoeg te zien als we rondlopen. Met een frisse duik in het hotelzwembad sluiten de middag af, Emma vermaakt zich daar prima met een paar leeftijdgenootjes en is niet uit het water te krijgen. Voor het avondeten steken we even de weg over naar het shoppingcentrum, in een echte amerikaanse “diner” eten we een hapje en daarna valt dochterlief binnen vijf minuten als een blok in slaap. Wij zitten nog even lekker buiten op ons terrasje met een koel blikje Budweiser.

Maandag, 3 juli, 20.30 uur

Vanmorgen waren we weer bijtijds wakker, maar niet zo vroeg meer als de vorige dagen, we raken weer in het ritme van hier. Na het ontbijt gaat de reis naar San Diego, vandaag staat Seaworld op het programma. Onderweg is het redelijk rustig en al snel staan we, met vele andere wagens, in de rij voor de (gigantische) parking van het park. Gelukkig gaat alles aan de ingang vrij snel en we lopen gelijk door naar de eerste voorstelling van Shamu, de orka. Op een grote openlucht tribune zien we een mooie voorstelling met de walvis, aangekleed met een wat sentimenteel verhaal van een jongetje dat er van droomt om ooit trainer in Seaworld te worden. Helemaal bovenop de tribune is het goed te houden: een klein zuchtje wind tempert de hitte en je wordt niet nat zoals beneden. Al kuierend komen we vervolgens aan bij het Cirque de la Mer, een soort van Cirque du Soleil op het water, ook hier zetten we ons zo gunstig mogelijk want de zon brandt flink. Flink smeren en veel water drinken dus. Ondanks de drukte in het park kunnen we goed rondkijken, alleen een aantal attracties heeft een flinke wachtrij, maar die vermijden we en zoeken ander dingen op. Varierend van het aquarium met de haaien tot een reis per vluchtsimulater naar de noordpool met ijsberen etc. Het hele park is toch origineler en leuker als Disney. Alleen het stuk van mede sponsor Budweiser-bier valt wat tegen, een paar paarden om te zien en een kleine souvenirshop naast een grote “eetschuur”. Inmiddels is Emma al flink moe aan het worden en zelf verlangen we ook wel naar een frisse duik in het zwembad. Met een omweggetje door Carlsbad, om toch de oceaan nog even te zien, rijden we weer terug naar het hotel. Na het eten ontdekken we per toeval dat we op de kamer gewoon internet ontvangst hebben, dus nog even een mailtje naar huis en de koppen in de krant lezen.

Las Vegas, dinsdag, 4 juli, 21.00 uur

Vanmorgen de hele bagage weer ingepakt voor de reis naar Las Vegas, en na een stevig ontbijt laten we Carlbad weer achter ons. De temperatuur is nog redelijk matig, het is ook tamelijk bewolkt. We schieten goed op omdat er niet zoveel verkeer is op deze vrije dag. Al snel laten we de “bewoonde” wereld achter ons en rijden we door een dor bergachtig landschap met af en toe wat huizen. Op de achterbank zit een diepbedroefde dochter omdat ze haar nieuwe knuffel uit Seaworld vergeten heeft. Als we niet gevraagd hadden hoe het met het dolfijntje was, had ze hem waarschijnlijk niet eens gemist, zoveel nieuwe indrukken komen er langs! Vooral na San Bernadino wordt het landschap leeg. De zon zit er inmiddels wel door maar in de verte zijn flinke buien te zien. Als we stoppen om het spookstadje Galico te zien, merken we hoe heet het buiten is, dik boven de dertig graden. We zitten duidelijk in de woestijn. Het spookstadje is voor de helft echt oud en voor de andere helft opgeknapt, we eten er een hapje en met de hulp van een medewerker vindt Emma nog een paar klontjes zilver in het zand van de mijn. We zijn blij weer in de auto te zitten waar de airco voor een aangename temperatuur zorgt, en na nog zo’n twee uur rijden komt Las Vegas in zicht. Met de uitgeprinte route-aanwijzingen vinden we vlot het Excalibur hotel waar we de volgende drie dagen blijven. Tegen vier uur zijn we ingecheckt en na een frissen douche stappen de naar buiten om nog wat te zien van de Strip. We kuieren van de ene souvenirshop naar de andere en vooral Emma kijkt haar ogen uit. Op straat horen we dat er om negen uur vuurwerk is vanwege de 4th of July, inmiddels blijkt dit toch een aardig eindje weg te zijn want we zien het alleen maar in de verte vanuit onze hotelkamer op de 7e verdieping. Op televisie is het al vaderlandsliefde wat de klok slaat, met als kers op de taart een geslaagde lancering van weer een spaceshuttle. Alles wat enigzins te maken heeft met leger of de landsverdediging wordt aan alle kanten in de bloemetjes gezet.

Woensdag, 5 juli, 20.30 uur,

Vandaag een dagje Las Vegas gedaan. Eerst de hele ochtend lekker aan het zwembad gezeten, in de schaduw is dat prima te doen, zodra onze stoelen in de zon kwamen te liggen werd het wel erg heet om te blijven liggen. Emma zou zich de hele dag wel bezig kunnen houden in het zwembad, ze speelt net zo makkelijk met andere kinderen alsof ze thuis is. We bellen nog even met het thuisfront, daar is alles goed en was het vandaag 32 graden! Tegen de middag gaan we op pad om met de monorail naar de Stratosphere Tower te gaan. Voordat we instappen komen we, natuurlijk, eerst door de casino’s. Maar met dik over de 30 graden buiten is het alleen maar prettig om even ergens binnen te gaan waar de airco altijd aanstaat. Ook winkels kom je overal tegen waar je de doorgaande weg volgt. De monorail ziet er spic en span schoon uit voor openbaar vervoer en binnen de kortste keren staan we aan het andere eind van Las Vegas Boulevard. Nog een stukje over straat en we staan weer lekker koel binnen om ons kaartje te kopen voor de klim omhoog. Voordat we de lift ingaan natuurlijk eerst poseren voor een foto, die later 20 dollar bleek te kosten, dus die lieten we voor wat het was. Het uitzicht boven was indrukwekkend: rondom kijk je tot aan de bergen over heel Las Vegas heen, de Strip met de grote hotels en ook de luchthavens. In de verte boven de bergen was heel goed een regenbui te zien, inmiddels was de zon helemaal achter de wolken verdwenen (maar aan de temperatuur was dat nog niet zo te merken). Op weg terug doen we het laatste stukje te voet, en informeren nog even naar trips boven de Grand Canyon per helikopter, ahum 320 dollar pp, dus dat gaat over! We verzinnen wel iets anders voor morgen. Terug in het hotel aangekomen bleek het zwembad geheel ontruimd te zijn, wellicht in verband met mogelijk onweer? Dus in plaats van zwemmen gaan we douchen en een hapje eten. Nu hebben we vanaf onze kamer op de 7e verdieping een prima uitzicht op de lichtjes van de stad en de onweersbui die langskomt gedreven.

Donderdag, 6 juli, 20.00 uur,

Vandaag weer lekker tot tegen de middag aan het zwembad gezeten. Net als de vorige dagen is het ’s morgens volop zonnig en komen de wolken aan het eind van de ochtend binnen drijven. De temperatuur is onveranderd heet. Nu aan het eind van de dag ziet de lucht er heel wat helderder uit dan gisteren met de donderbuien. Na de middag stappen we in de auto voor een ritje naar de Meadow shoppingmall, waar we een paar uurtjes rondstoppen en nog wat aankopen doen, meevallertje: het is hier ook opruiming. Met een paar schoenen voor Emma en een short voor Theo gaan we weer huiswaarts. Onderweg nog even tanken en wat proviand inslaan voor morgen, dan rijden we naar Reno, een 450 mijl verder, een flinke trip dus. Om half zes schuiven we aan in de rij voor de dinner-voorstelling Tournament of Kings. In een arena wordt een spektakel opgevoerd met ridders, paarden en vuurwerk. Het verhaal gaat over koningen uit de tijd van King Arthur. Er wordt flink gevochten met zwaarden en speren en natuurlijk overwint uiteindelijk het goede weer van het kwade. Intussen wordt er in hoog tempo een maaltijd geserveerd á la de middeleeuwen, dus eten met de vingers! Natuurlijk komt er ook nog een fotograaf langs om een plaatje te schieten. Omdat er nog een tweede voorstelling is, wordt er met eenzelfde hoog tempo weer afgeruimd en als iedereen naar buiten loopt is men alweer bezig met de tafels te dekken. Vanavond pakken we de koffers weer in want morgen vertrekken we vroeg naar het noorden.

Reno, vrijdag 7 juli, 20.45 uur,

Al voor zeven uur verlaten we het Excaliber Hotel in Las Vegas op weg naar onze volgende stop. Met koffie en broodjes mee kunnen we een flink eind rijden voordat we hoeven te stoppen. Als we eenmaal de stad achter ons gelaten hebben rijden we urenlang door de woestijn, met links en rechts de bergen in de verte. Het is rustig op de weg en we schieten goed op. Zo om het halfuur passeren we een een dorp of zo, dat er meestal half verlaten en vergaan uitziet. Ghosttown Galico is er niks bij vergeleken! Meestal is de naam op de kaart niet meer dan een kruispunt waar ooit huizen gestaan hebben. Pas als we op Highway 85 het plaatsje Hawthorne passeren is er weer sprake van bewoonde wereld, er is daar een grote legerbasis dus ook enige bedrijvigheid. Hier tanken we en eten een hapje en gaan dan weer verder. Als het zo doorgaat kunnen we om een uur of drie in Reno zijn. Vanaf Fallon verandert de droge woestijn in groen, hier is een grote landbouwnederzetting zo te zien. Op de bergen in de verte, in het westen, is op de toppen nog wat sneeuw te zien, buiten is het lekker warm, niet zo heet als in Vegas, maar toch nog dik in de twintig graden met een strak blauwe hemel. Als we op de snelweg door Reno rijden schrikken we even op van iets wat tegen de onderkant van de auto knalt, in de spiegel zie ik iets kleins wegschieten. Zonder verder iets te merken rijden we met de stroom mee verder en moeten opletten welke afslag we moeten nemen. Net van de snelweg af geeft een lichtje op het dashboard aan dat er iets is met het linker achterwiel: we hebben een lekke band. Als we veilig op een parking staan bellen we met Hertz en wordt er hulp geregeld. Na een klein halfuurtje komt de “wegenwacht” de band verwisselen. Toch nog een redelijk klusje bij dit kaliber auto. Geluk bij een ongeluk is dat we op ongeveer een mijl van ons volgende hotel waren en niet midden in de woestijn zo als eerder vandaag. Na het inschecken in het hotel blijkt de verbinding met de creditcard maatschappij niet gewerkt te hebben, dit levert ons een korting van bijna 20 dollar op de kamerprijs op als blijk van excuses, niet slecht! Tegen vijf uur duiken we dan toch in het zwembad om op te frissen van deze belevenissen. We eten vlakbij nog een hapje in de Black Bear Diner, weer zo`n amerikaans “family restaurant”, en dan trekken we morgen weer verder naar onze verblijf voor de komende week.

Greenhorn Creek Guest Ranch, zaterdag 8 juli, 22.00 uur

Vanmorgen op het gemak ontbeten en weer op weg gegaan. In Reno kopen we nog het een en ander in een winkel met western spullen, hoeden, handschoenen etc.. Onderweg nog even een telefoontje met thuis, want straks is er geen GSM of draadloos internet, en na krap twee uurtjes rijden we door het Plumas National Forrest, het lijkt hier heel erg op het stuk Canada waar we al eens doorreden. We passeren nog enkele kleine plaatsjes voor de afslaan naar de guestranch. De incheck is in een traditionele “logcabin”, midden in het bos met er vlakbij nog wat soortgelijke gebouwtjes en iets verder op een heleboel paarden. Nadat we onze spullen op de kamer gezet hebben begint het programma al: gezamenlijke lunch in de Chuckhouse. Grote tafels waar zo’n tien man kan aanschuiven, dus we raken direct aan de praat met Mike, uit California, die hier ook met z’n dochter is. Het eten is prima, degelijke amerikaanse kost met veel salade. Na het eten is de “safety meeting”, waar de hoofd-wrangler uitleg geeft over wat wel en niet te doen in de buurt van je paard. Voor Emma duurt dit allemaal wat land, maar ja ze verstaat er ook geen woord van. Daarna gaat de hele groep (zo’n 60 mensen) naar de paarden en krijgen we een paard toegewezen en erop geholpen, om vervolgens rondjes te gaan stappen in de bak (coral). Nadat we allemaal de remtest hebben afgelegd met ons paard en nog wat aanwijzingen krijgen mogen we een stuk gaan stappen in het bos. Ondertussen is de onweersbui in de verte overgegaan in een malse regenbui, dus zijn we allemaal lekker nat. Emma heeft al wat rondjes er op zitten maar is het ineens helemaal beu, waarschijnlijk omdat nat en koud zijn haar niet bevalt. Een vriendelijke oudere dame biedt aan om op haar te passen en ze gaat op de hotelkamer weer op temperatuur komen. Het is al vijf uur alwe weer terug komen op de ranch, ietwat stijf in de benen. Ons welkomstdrankje is in de saloon en de bijgeleverde hapjes smaken goed na al die buitenlucht. Iedereen raakt aan de praat met elkaar en zo is het al snel weer tijd voor het avondeten. Hier raken we aan de praat met de dame die op Emma gepast heeft, zij is hier met twee van haar kleinkinderen. Emma rent rond en speelt met andere kinderen van haar leeftijd ondanks dat ze geen engels spreekt. Na het eten is er nog een kampvuur waar een aantal van de cowboys en de bazin liedjes zingen met wat gitaren er bij en de kinderen marshmellow kunnen roosteren. De tijd vliegt om en het is al tegen tienen als we richting kamer gaan en te bed gaan.

Zondag, 9 juli, 19.45 uur

We hebben er vandaag weer een actieve dag op zitten. Na het ontbijt in de Chuckhouse, stevig naar goed amerikaans gebruik, zijn we tegen tien uur van start gegaan met de trail ride. De rit door het bos was deze keer wat langer dan gisteren en tegen het eind was de hitte goed te voelen (het bleek later tegen de 37 graden geweest te zijn in Quincy, het dichtsbijzijnde stadje). Emma heeft heel de rit uit gezeten op haar paard Seal, dat bekend staan als ietwat humeurig en dat ook was vandaag. Af en toe liep ze niet braaf mee maar probeerde rechtsomkeer te maken. Wij volgen de wrangler op respectievelijk Blue en Bird, twee hengsten (of ruinen?). na twee uur rijden begonnen we aardig last te krijgen van onze benen en billen, je weet op den duur niet goed meer hoe je moet zitten en hoe je er straks ook weer af moet  komen. Na de rit was er weer een stevige warme lunch, varierend van sla tot en met rijst en fagitas voor de liefhebbers van pittig mexicaans eten. Aan tafel kom je gemakkelijk aan de praat met andere gasten en de wranglers, deze keer een van de ouderen, die hier samen met z’n vrouw hier werkt. Iedereen vindt het hier prachtig als ze horen dat we helemaal uit Nederland komen en zoveel gezien hebben van de VS. Veel mensen hebben familie of kennissen die ooit uit ons land kwamen. Emma pikt al aardig wat engels op en speelt met de andere kinderen in het zwembad en op het terrein van de ranch. Na de lunch nemen we een heel erg frisse duik in het zwembad en in de hot tub, die hier bijna overal te vinden is waar een zwembad is. Tegen vier uur melden we ons voor de saloon om met de wagonride mee te gaan voor de steak-cookout. Met een vierspan trekpaarden en een open wagen rijden we een eind de berg op in in het bos ons avondeten, een flinke steak van de barbeque te nuttigen. Midden in het bos picknicken we met zo’n 70 man en kinderen. Na het eten is er s’avonds nog dansles in de saloon, een van de wranglers leert de gasten de texas two step.

Maandag, 10 juli, 22.30 uur,

Vandaag staan er twee trail rides op het programma. Na het ontbijt bellen we eerst even collect met het thuisfront. Alles is daar okay, het is er nog steeds erg warm en weinig regen. Via internet hebben we inmiddels het laatste nieuws kunnen lezen, alleen het verzenden van email wil nog niet lukken. Tegen tienen melden we ons aan de corral voor de eerste ride van vandaag. Als we eenmaal onderweg zijn is voor Emma de lol er snel af, ze vindt het te warm, te lang duren, enz enz. Voor onszelf in het best een leuke rit, maar het besluit is al snel genomen om vanmiddag maar aan het zwembad door te brengen. Na de lunch die als altijd weer prima is, deze keer een cookout op het gazon hier op de ranch, trekken we naar het zwembad waar we tot een uur of vijf onszelf vermaken. Wij lezen een boek en Emma is zowat de hele tijd in het water, iedereen die er ook in komt houdt ze wel bezig. ’s Avonds eten de kinderen apart van de ouders, en worden bezig gehouden met spelletjes als er voor ons een diner bij kaarslicht geserveerd wordt. Wel op z’n amerikaans want een een uur later begint de karaoke avond al. Toch is het prettig om rustig te kunnen eten zonde een dochter van zes die niet wil. De karaoke avond is een van de hoogtepunten van de week op de ranch voor de meeste amerikanen, zowel de gasten, de wranglers al ook baas en bazin van de ranch doen allemaal gezellig mee. Eén van onze medegasten krijgt ons mee om ons ook op te geven, maar Paradise by the dashboardlight is wellicht toch wat te ver weg van de country muziek die men hier meestal zingt. Wat je noemt een lucky escape! Emma heeft de hele avond het grootste plezier met de ander kids, meestal iets ouder dan haar die begrijpen dat ze geen engels spreekt. Af en toe komt ze een kijken en dan is ze weer verdwenen om verder te spelen. Als op een gegeven moment blijkt dat het al tien uur is geweest, nokken we af om te gaan slapen.

Dinsdag, 11 juli, 20.50 uur,

Omdat het gisteravond laat geworden was, viel het niet mee voor iedereen om vandaag op tijd op te staan voor het ontbijt. Na een stevig maal hangen we nog even wat rond op de veranda bij de hotelkamer om de tijd te overbruggen naar de ochtendrit, als Emma ineens luid huilend naar boven komt. Ze heeft een snak gekregen van een van de honden die hier rondlopen en over het algemeen heel braaf zijn. Gelukkig is het maar een oppervlakkig schrammetje rond haar neus, maar de paniek bij haar is (weer eens) enorm. Ondertussen blijkt er wat vertraging te zijn bij het van start gaan van de ochtendrit. Een stuk of tien paarden zijn vanmorgen vroeg of vannacht losgebroken uit de weide waarin ze ’s nachts gevoerd worden. De wranglers zijn druk doende om de weglopers weer op te sporen en terug te brengen (’s avonds aan tafel horen we van Marty, de hoofd-wrangler, dat het hek gewoon openstond, waarschijnlijk door brandwachten of anderen die in het bos werken opgegelaten). Tegen elf uur zijn we dan toch op weg. Emma en Theo gaan met de wagen mee, gezien de ervaringen met haar te paard, om ergens in het bos met alle gasten en de wranglers een hamburger-lunch te houden. Net als bij de steak-cookout is alles weer prima in orde. Ook de rit te paard er naar toe is weer prima, dwars door het bos, over allerlei kleine paadjes, berg op en af. Na een rit van zo’n twee uur is het hoog tijd om even af te stappen van de benen worden dan toch wel wat stram en stijf, gelukkig gaan we na de lunch een kortere weg terug naar de ranch en duiken we daar de zwembad en de hot tub in. Onderweg en op de ranch raken we geregeld aan de praat met andere gasten, over het algemeen afkomstig uit de “upper middle class”, zoals Donna het noemde. Vrij veel zg single parents en blended families. Dat hadden we zelf ook wel al uitgedokterd. De term patchwork gezin vond ze eigenlijk een veel leukere benaming voor wat ook haar eigen familie betrof (haar 2e echtgenoot en hun respectievelijke dochters). Iedereen vindt het trouwens erg interessant dat we vanuit Nederland deze ranch gevonden hebben als vakantiebestemming net als de rest van ons reisschema. Vanavond duiken we vroeg in bed, want morgen staat er eerst een rit op het programma voordat ons cowboy-breakfast ergens in het bos wordt geserveerd!

Woensdag, 12 juli, 22.00 uur,

Vanmorgen was het vroeg opstaan, want om acht uur moesten we te paard zitten voor een vroege rit naar Lower Creek. Via allerlei bospaadjes zijn we berg op en berg af gegaan en na een rit van anderhalf uur kwamen we weer bij een van de picknick plaatsen waar deze keer het ontbijt geserveerd werd: ham, eieren, enzovoorts. Zo vroeg ’s morgens was het nog heerlijk van temperatuur, lang zo heet niet als rond de middag. Voor de actievelingen en de durfals is er daarna een rodeo, waarin de gasten hun kunsten te paard kunnen laten zien. Slalomrijden tussen palen door, met een ei op een lepel de arena rondrijden, en een barrelrace. Zelfs de beginners doen het verbazingwekkend goed, op een enkel paard na, dat liever gewoon net als bij de trail-rides achter een ander paard aanloopt. Vanaf de zijlijn, voorzien van eten en drinken moedigen we de deelnemers aan. En net als in het echt wordt het gebeuren geopend met het volkslied en de amerikaanse en californische vlag die door wranglers te paard de arena worden in gereden. Met de countrymuziek op en achtergrond en een zonnetje en een lekker windje geen slechte bezigheid hier. ’s Avonds na het eten staat de frograce (kikkerrace) op het programma. Gisteravonde hebben de wranglers kikkers gevangen (en naar eigen zeggen daarbij veel bier gedronken!) en de kinderen die meedoen krijgen een kikker. Bij opbod worden de kikkers “verkocht” aan de ouders/familieleden en dan volgt de race. Wie zijn kikker het eerst de streep over weet te krijgen in de saloon zonder hem aan te raken om bij te sturen, heeft de race gewonnen. De inleg wordt verdeeld onder de winaars. Uiteraard wordt er onder luid gejuich tegen elkaar op geboden, waarbij het personeel er wel voor zorgt dat de prijzen omhoog gaan. Tijdens de race zelf valt het niet mee om de beestjes in de goede richting te krijgen, degene met de meest gespierde poten is niet automatisch de favoriet. Na de race worden er nog foto’s vertoont die de afgelopen dagen door een van de mensen van hier zijn genomen, een hele serie die ook nog op dvd te koop is. Leuke plaatjes want ze zijn vaak gemaakt op een moment dat je er zelf geen erg in had. Inmiddels branct het kampvuut ook al weer en staan er al wat mensen klaar met de gitaar. Voor de kleine trek is er nog zelfgemaakt ijs en marshmellows om in het vuur te smelten cq verbranden. Ook deze dag is weer omgevlogen, morgen is het alweer de laatste hele dag hier, met voor de liefhebbers een lange rit om te kunnen zwemmen in de rivier, ofwel een kortere rit en ’s avonds de afscheidsparty.

Vrjdag, 14 juli, 7.00 uur

Helaas alweer bijna tijd om te vertrekken van de ranch. Gisteren zijn we voor de laatste keer gaan rijden met de ochtendrit, deze keer echt dwars door de bossen. De stijve spieren spelen wat sneller op dan de vorige keren! Omdat Emma de Kiddie Corral ontdekt heeft gisteren rijden we met z’n twee, zij gaat liever tekenen en knutselen. Na de lunch die weer prima is, is het tijd om de koffers eens onder handen te nemen en te zien wat we nog aan schone kleren hebben en hoe we alles er weer in krijgen. De echte die hards gaan nog een ritje maken maar wij zoeken het zwembad op. ’s Avonds is er weer een cookout, deze keer op het gazon op de ranch. Aan tafel krijgen we gezelschap van een ouder echtpaar dat op “verkenning” is, ze willen hier volgend jaar vakantie vieren met de hele familie en vragen ons hoe alles hier is. Het lijkt hun wel aan te staan, enkele van de kleinkinderen rijden paard. Na het eten komt het sluitstuk van de week: de uitreiking van de prijzen van de rodeo, kikkerrace enz én de andere awards. De wranglers weten voor iedereen een passende prijs te bedenken, varierend van pechvogel van de week tot de volhouder van de week. Ook voor ons waren er awards: Emma kreeg er één voor “all you need to know how to say in englisch”, Theo voor “featherless horse” omdat zijn paard Bird heet, en ik voor de “most far away cowgirl”. Alles werd prima aan elkaar gepraat en na de award en de slideshow van de laatste foto’s (bijna 1000 op de dvd) was er live music. Tot twaalf uur werd er nog volop gedanst en gekletst, maar dan was het ook voorbij.

Oakhurst, 21.00 uur

Voordat we vertrekken bellen we nog even met het thuisfront en om half negen laten we de Greenhorn guest ranch achter ons. Een groot deel van de dag rijden we naar onze volgende bestemming. Aanvankelijk rijden we nog door de bergen en de bossen, maar geleidelijk aan wordt het landschap opener en komen er koeien en boerderijen in zicht. We dalen een heel stuk af en op den duur wordt het landschap steeds droger en dorrer. Tegen de middag zijn we al bij Sacramento waar het aardig druk is, zeker na zo’n week rustig in de bergen. Als we uitstappen om te tanken en wat te eten merken we ook dat het alweer goed heet is. Op televisie zagen we vanavond dat de hitte die zowat de hele US teistert voorlopig nog niet voorbij is, de verwachte temperaturen gaan tot boven de 35 graden celsius. De lucht is heiig van de vervuiling van de steden hier en niet meer zo helder als we gewend waren. Inmiddels rijden we door een streek met volop fruitteelt en ook wat wijnbouw. Het laatste stuk voordat we de bergen weer inrijden zijn de weilanden helemaal droog en dor, één vonkje en de hele streek staat in de fik! Langzamerhand komen er weer meer bomen en worden de heuvels weer bergen. Ondanks dat we inmiddels op de enige toegang vanuit het zuidwesten naar Yosemite zitten is het erg rustig op de weg (de westelijk ingang van het park is gesloten vanwege een grote aardverschuiving). Om een uur of drie rijden we Oakhurst binnen, een redelijke grote plaats die het zo te zien voor een groot deel moet hebben van het toerisme naar de nationale parken, veel hotels, restaurants etc. Bij de incheck worden we notabene geholpen door een nederlandse sprekende dame. We scharrelen wat folders bijelkaar in de lobby en gaan ons dan installeren op de kamer. Zoals we inmiddels gewend zijn voorzien van alle gemakken, inclusief internet. Dus gaat de laptop snel aan en lezen we even het nieuws van thuis, sturen wat foto’s naar huis en zoeken nog wat op over Yosemite. Na een duik in het zwembad en een prima maal bij de Chinees net naast het hotel is het al gauw weer tijd om dochterlief naar bed te krijgen en het reisverslag bij te werken.

Zaterdag, 15 juli, 21.00 uur,

Nadat we vanochtend eerst eens lekker uitgeslapen hebben en koffie gedronken hebben, kijken we eens wat we vandaag gaan doen. Via internet hebben we het een en ander gevonden en aan het eind van de morgen stappen we in de auto. Een stukje buiten Oakhurst ligt de Yosemite Mountain Sugar Pine Railroad, een stoomtrein uit de tijd van van de houtkap, die tot aan de depressie in de jaren dertig hier gereden heeft. Het spoor is weer nagebouwd, inclusief een stationsgebouwtje en shop. De loc trekt het treintje zo’n vier mijl door het bos terwijl een van de vrijwilligers uitleg geeft over de loc, het houtkappen en het bos hier. Daarna zakken we nog af naar Bass Lake, een vrij groot meer hier in de bergen met veel weekendhuizen en boten op het water. In het restaurant van het resort eten we een hapje en kijken nog even bij de boorverhuur. Er ligt hier in en aan het water heel wat kapitaal, de (vakantie)huizen zijn hier niet allemaal even bescheiden. Heel wat anders dan het toerisme aan de bergmeren in Canada. Als we weer terug zijn in Oakhurst doen we nog een boodschapje en duiken in het zwembad en de hot tub. Lekker relaxen, beetje lezen. Voor het avondeten stappen we binnen bij Tod’s B-B-Q, waar we een stevig maal spare ribs verorberen. Met een glaasje californische witte wijn zitten we nog een poos in de tuin totdat de muggen ons beginnen te plagen en het bedtijd is voor Emma. Morgen staat Yosemite op het programma en is het vroeg opstaan geblazen.

Zondag, 16 juli, 20.30 uur,

Om zeven uur opgestaan, kopje koffie en een muffin en we zijn klaar om te vertrekken. Het is nog heerlijk rustig onderweg als we tegen half negen Yosemite National Park inrijden. Langs een bochtige weg door de bossen klimmen we eerst een heel eind omhoog. Oakhurst ligt iets lager dan 3000 feet (ofwel 1000 meter) en we klimmen tot boven de 5000 feet. Geleidelijk aan wordt de weg smaller en de hellingen steiler. Na verloop van tijd dalen we weer al naar de vallei, waar de meeste toeristen heen gaan en waar het visitors center en de onvermijdelijke souvenirswinkels zijn. Dankzij de vele sneeuw van de afgelopen winter is er volop water voor de watervallen. Als eerste passeren we Bridalveil en al snel daar na zien we de Yosemite Fall. Ook de grote rotsen zijn indrukwekkend. In de vallei bezoeken we het museum en het indianendorp, dat daar nagemaakt is. Oorspronkelijk woonden er Miwok indianen en pas in 1860 kwamen de eersten blanken er. Na het eten is het ineens een heel stuk drukker, voor het eerst in weken horen we ook overal landgenoten om ons heen. Zelfs in de schaduw van de bomen is het flink heet, niet te geloven dat hier een groot deel van het jaar alles onder een flinke laag sneeuw ligt. Met de bus overbruggen we een stukje terug naar de Ansel Adams galerie waar we een reproductie kopen voor thuis. Met nog wat souvenirs zoeken we de auto weer op en zetten koers naar Glacier Point. Vanaf een hoogte van 7200 feet (2199 meter) is er een prachtig uitzicht over de Yosemite vallei en over de hoge bergen van de Sierra Nevada, waar nog sneeuw op ligt. Ook de watervallen zijn nu prima te zien van bovenaf. Met weer heel veel bochten dalen we af naar ons verblijf in Oakhurst, we halen wat fastfood kip als avondmaal en als dat op is, duiken we nog even in het zwembad. Dat was heerlijk om af te koelen na weer zo’n hete dag. Voor morgen is het plan om nogmaals het park in te gaan, het toegangskaartje is 7 dagen geldig en er is nog genoeg te zien hier aan de zuidelijke kant.

Maandag, 17 juli, 21.30 uur

Het was vanochtend al half negen voor we wakker waren. We deden weer een ontbijtje op de hotelkamer en zijn toen op het gemak weer naar Yosemite gereden. Het wat half elf toen we de hekken passeerden en al heel wat drukker dan gisterochtend. We slaan direct rechts af op weg naar Mariposa Groove, waar de gigantische sequoiabomen staan. Ook daar op de parking weer volle bak en na een rondje over de parking is er weer een plaatsje vrij. We nemen de rondrit naar de grote bomen in plaats van te lopen (2 mijl). Onderweg krijgen we via de hoofdtelefoons een heleboel te horen over het park en de sequoia’s, en zien de grootste boom en ook twee doorboorde bomen waar vroeger auto’s doorheen reden. Inmiddels is het één uur en bloedheet geworden, en stappen we weer in de aute (lekker koel) en rijden naar het Wawona hotel voor de lunch. Dit is het eerste hotel dat hier gebouwd werd voor de toeristen meer dan 100 jaar geleden. Echt ouderwets, achtienhonderd zoveel. Daarna kijken we nog even rond bij het Pioneer village, een verzameling houten gebouwen uit de beginjaren van het park. Als we weer terug komen in Oakhurst is het alweer vier uur geweest. Ook hier weer een probleem met de creditcard, dus moeten we nog een telefoontje met Nederland doen. Omdat het daar inmiddels elf uur in de avond is, kan ik morgen pas verder geholpen worden. Als we in het zwembad zitten zien we pas wat een donkere wolken er boven de bergen hangen, af en toe rommelt het ook wat maar het blijft droog (en warm). Geen verkoelend buitje dus. Het zal vreemd aandoen morgen want de temperaturen voor San Fransisco, waar we heen gaan morgen, zijn een heel stuk lager dan we de afgelopen twee weken gewend waren. Voor het avondeten gaan we naar het italiaans restaurant vlak naast het hotel. Het eten is er prima en de sfeer on-amerikaans rustig. Lekker op het gemak genieten van lekker eten en een glaasje wijn. Inmiddels wel met landgenoten aan de tafels naast ons, na twee weken vakantie merken we nu wel ineens veel medelanders op. Vaak al zonder dat we horen dat nederlands spreken!

Dinsdag, 18 juli, 20.00 uur,

Vandaag hadden we weer een reisdag. Nadat we op ons gemak opgestaan en ontbeten hebben, maken we ons gereed om op pad te gaan. Eerst nog even bellen met de creditcardfirma en dat probleem wordt ook opgelost. Van thuis horen we dat onze kat van z’n oppasadres naar huis gelopen is, maar gelukkig weer door de buurvrouw is opgevangen. Al rijdend zakken we weer af naar de vallei, het stuk Californië tussen de bergen in het oosten en aan de kunst. Geleidelijk aan wordt het landschap eerst weer kaler en droger voordat we in het gebied rond Merced aankomen waar volop fruitteelt en veeteelt is. Op highway 99 is het aardig druk, veel vrachtwagens, vaak met tomaten, knoflook en andere spullen om de massa te voorzien van eten. Bij Manteca gaan we weer naar het westen en wordt alles weer dor, droog en komen er meer heuvels, sommige helemaal zwartgeblakerd, andere helemaal vol met windmolens. Na een paar steden komen we aan de bekende baai, en via de San Mateo brug (erg lang) steken we over naar wat ze hier het Peninsula (schiereiland) noemen. Het is rustig op de snelweg en al snel zijn we weer door de “stad” heen en gaan we weer de bergen in, dit keer de Santa Cruz Mountains. Hier weer veel meer groen en een heleboel kwekerijen (bloemen, kerstbomen). De buitentemperatuur is inmiddels ook gezakt naar aangenamere waarden, zo’n 25 graden. Als snel zien we tussen de bergen door de zee liggen en zijn we in Half Moon Bay, de verblijfplaats voor onze laatste dagen hier. Omdat het nog wat vroeg is om al in te checken in ons hotel gaan we eerst even pootje baden in de oceaan. Het openbare strand is redelijk druk en de golven zijn indrukwekkend, het water wat fris net als thuis. Na een uurtje dreigen we toch te verbranden, geen wolkje aan de hemel betekent ook hier dat je op je velletje moet letten. Gelukkig kunnen we nu inmiddels wel lekker buiten lopen na alle hitte van de afgelopen twee weken. Het hotel is deze keer ook weer prima in orde, de kamer voorzien van alle gemakken, inclusief open haard deze keer. Aan de balie weet men te vertellen dat het vandaag de warmste dag is in drie jaar tijd. Nadat we het zwembad even hebben uitgeprobeerd (brr fris als je eruit komt..) neuzen we wat rond in de informatie we gekregen hebben over wat er in de buurt te doen en te zien is en gaan we een hapje eten. Via internet lezen we nog het laatste nieuws van thuis (vierdaagse afgelast, 2e hittegolf in Nederland) en vannacht slapen we lekker zonder zoemende airco.

Woensdag, 19 juli, 21.00 uur

Na een prima nachtrust, het is hier heerlijk koel ’s nachts, houden we het rustig vandaag. Als we op ons gemak ontbeten hebben rijden we een stukje noordwaarts langs de baai. Bij Pillar Point Harbour is het uitermate rustig, op de bouwvakkers na die nog een shoppingmal of zo aan het bouwen zijn. In de jachthaven liggen heel wat plezierjachten, zo te zien een plaats waar de stadsmensen weekend houden. De parkeerplaats en de visrestaurantjes liggen er nu verlaten bij. Nog wat verder naar het noorden stoppen we bij de getijden poelen van het Fizgerald Marine Reserve. Bij laagwater zijn er krabben, zeesterren en ander zeeleven te zien. Het is indrukwekkend om te zien hoe de zee hier stukken rots heeft weggeslagen, hele bomen liggen ontworteld op het strand. Langs de highway staan hier en daar wat groepen huizen en ook aardig wat kwekerijen, van een echt stadscentrum is ook hier weinig te herkennen. Alleen Mainstreet in Half Moon Bay is een stukje straat met kleine winkeltjes en kunstgalerieën, een beetje “vergane glorie hippie-achtig”, met wat terrasjes. Na een lunch van pizza en een pitcher Bud rijden we weer terug naar het hotel om wat te zwemmen. Hier raken we aan de praat met een engelse familie die erg geïnteresseerd is in ons verblijf op de ranch omdat ze zelf fanatiek paardrijden. Als we ’s avonds gaan eten in de Half Moon Bay Brewery in Pillar Point Harbour lijkt het alsof het leven hier pas opgang komt tegen etenstijd, een vol terras en resataurant! Het eten blijkt er inderdaad goed te zijn en zelf als wij weggaan komen er nog eters binnen, best laat naar amerikaanse begrippen. Buiten is het al aardig afgekoeld als de zon bijna onder is, dat is echt nog even wennen.

Donderdag, 20 juli, 21.30 uur,

Vandaag staat San Fransisco op ons programma. Tegen half negen rijden we weg uit Half Moon Bay en heel vlot zitten we op de I-280 North, binnen 45 minuten staan we in de parkeergarage bij Pier 39. De reeds bestelde kaartjes voor Alcatraz zijn snel opgepikt uit een automaat en we hebben nog tijd voor een echtte kop koffie, voordat we op de ferry gaan. Het is heerlijk weer hier: zonnetje, beetje wind en geen wolken. En aardig druk ook. Na een klein kwartiertje varen, en natuurlijk eerst de verplichte foto, stappen we uit op Alcatraz met de wereldberoemde gevangenis. Het eiland staat in zijn geheel onder bescherming van de Nationale Parken en men probeert het te behouden zoals het nu is, inclusief de vele vogels die er nu jongen hebben, daardoor is een deel afgesloten voor het publiek. Met een hoofdtelefoon lopen we door het cellenblok en krijgen uitleg over hoe het er hier aan toeging ten tijde van Al Capone en soortgelijke figuren. Enige overeenkomst met Robbeneiland bij Kaapstad is er wel, al zaten hier voornamelijk moordenaars, bankrovers en gevangenen die elders onhandelbaar bleken. Het uitzicht naar de stad toe is prima, dit maakte de toenmalige gevangenen vast niet erg vrolijk. Als we na de middag weer terug aan land komen slenteren we over de bekende Pier 39 om wat te eten en te shoppen, inmiddels is het nog drukker geworden en het kost hier geen moeite om van je dollars af te komen. Na de pier lopen we nog een stuk verder naar de Cannery (waar vroeger het fruit van Del Monte ingeblikt werd), en drinken daar nog wat en lopen er door de “teddyberen-fabriek”. Je kan hier je eigen teddybeer uitkiezen, opvullen en aankleden. Om vier uur rijden we de parking weer uit en schuiven met de rest van het verkeer naar de snelweg. Eenmaal daarop schieten we snel op, maar bij de aansluiting naar Half Moon Bay is het echt file rijden. Uiteindelijk zijn we na anderhalf uur weer terug in ons hotel, waar we nog even in de jacuzzi stappen. ’s Avonds lijkt ook hier de mist vanuit zee binnen te drijven, net als we onderweg al zagen vanmiddag. Om de kilte te verdrijven steken we gezellig het haardvuur aan in onze kamer.

Vrijdag, 21 juli, 21.00 uur

De (bijna) laatste dag van de vakantie voeren we weinig uit. Na het ontbijt gaan we naar het strand, waar het prima uit te houden is. De zon prikt er goed door en na een poos begint ons velletje toch te prikken. We rijden weer terug naar het centrum voor een hapje en de rest van de brengen we door aan het zwembad om een beetje te zonnen en wat te zwemmen. Emma houdt zich goed bezig met een paar andere kinderen in het zwembad, die heeft niet meer nodig dan een plas water. ’s Avond vinden we een Thais restaurantje waar we lekker eten en daarna maken we een begin met het inpakken van de bagage. Morgenmiddag vertrekt onze vlucht naar Amsterdam en tegen de middag moeten we op het vliegveld zijn. In Nederland is het nog steeds heet en ook de volgende week wordt nog aanhoudende hitte voorspeld. Het schijnt de heetste zomer in tijden te zijn in zowat heel Europa en ook hier in de VS.

Axel, zondag 23 juli, 15.00 uur

Na een lange reis weer thuis. Zaterdagochtend lieten we tegen tien uur het hotel achter ons en waren zonder al te veel vertraging op de luchthaven van San Fransisco. Daar hadden we ruimschoots de tijd voor onze vlucht vertrok. Nog een hapje eten, een beetje winkelen en om half drie plaatselijke tijd begon het instappen. De vlucht vertrok keurig op tijd en tien uur later waren we op Schiphol. Het was als altijd een lange zit, wakker blijven wordt op den duur moeilijk, maar slapen gaat ook niet. Een uur na aankomst rijden we met de huurauto richting huis, dankzij de zondag geen files alleen een omweg via vanwege wegwerkzaamheden. Dochterlief slaapt inmiddels op de achterbank (eindelijk!) en om half twee arriveren we weer veilig thuis. Met veel goede herinneringen aan deze vakantie en de gebruikelijke berg wasgoed. Het weer hier thuis is prima, vandaag een lekker windje en wat minder warm dan de afgelopen weken, slechts een graad of 26. En de vooruitzichten blijven zomers voor de komende week.


Geef een reactie