Onder de foto’s kunt u het reisverslag van deze vakantie lezen.
Reisverslag Zuid Afrika
2004
Vrijdag, 22 oktober 2004 14.30 uur
Ergens boven de Sahara
Vanmorgen om 6 uur zijn we thuis vertrokken met de huurauto. Tot midden in de Randstad schoten we goed op, maar op de A4 bij Zoetermeer of zo was al vroeg een ongeval gebeurd met als gevolg een file van 11 kilometer. Op een gegeven moment deden we 10 minuten over een stuk van een paar honderd meter. Gelukkig was de file ineens opgelost en waren we rond half negen op Schiphol. De auto inleveren was zo gebeurd en dankzij de internetboeking en de e-tickets was het inleveren van de bagage zo gepiept. De paspoort controle was echter wel flink druk en Theo’s rugzak werd na 3 keer scannen apart genomen. De boosdoener was de handige sleutelsetje van de Postbank! Toen het setje in de Kliko mocht waren we zo weer verder. In de vertrekhal was het ook aardig druk en dankzij de electronische incheck thuis hoefden we geen uren rond te hangen. Na nog even geld wisselen (10 minuten wachten) was het al tijd om naar de gate te gaan. Daar konden we bijna direct doorlopen naar het vliegtuig, want dankzij onze kleine meid konden we als eersten naar binnen in de Boeing 777. Met een kleine vertraging (gedoe met de stoelbezetting) gingen we tegen elf uur de lucht in. Inmiddels zijn de warme hap en de boodschappenkar ook achter de rug en zijn we ietwat duf door het vroege opstaan en het borreltje na het eten. Ook is het in de cabine bepaald niet koud. Emma houdt zich redelijk goed, er zijn nog geen hele glazen omgegooid of zo, en ze amuseert zich met de tekenfilms op haar eigen kleine tv-schermpje. Ondertussen zijn we er ook al achter welke zaken we thuis hebben laten liggen, gelukkig geen onoverkomelijke dingen. Iedere reis is er wel iets vergeten, of we nu lang of kort vantevoren inpakken! Mooi volgens schema zijn we om 22.00 uur geland in Kaapstad. De douane zijn we redelijk snel gepasseerd en ook de bagage is vlot van de band. Bij de balie van de huurauto is er wat gedoe over de mobiele telefoon die mee gereserveerd is. Dat proberen we morgen verder op te lossen en binnen een half uurtje na vertrek van het vliegveld in de gehuurde Toyota Camry zijn we in ons hotel. Het Road Lodge Hotel ligt vlak naast het vliegveld en is dus zo bereikt. De eerste (lange) dag van deze reis zit erop als we om half twaalf vermoeid in ons bed stappen.
Zaterdag 23 oktober 2004 16.30 uur
A Whale of A Time, Fish Hoek
Vanmorgen al weer op tijd wakker, het leven begint al vroeg hier en omdat we op de begane grond (vlak bij de lobby) sliepen worden we gewekt door de andere gasten die richting ontbijt gaan. We ontbijten op ons gemak en gaan om 9 uur eerst naar de luchthaven om de telefoon om te wisselen want de pin code blijkt ook meegegeven te zijn. Als dit is geregeld draaien we de snelweg op naar Kaapstad. Het is lekker rustig op zaterdagochtend en het linksrijden went snel. We zetten de auto op de parking achter het Victoria & Albert Waterfront en gaan lekker rondneuzen. Eerst een kop koffie en een telefoontje naar huis. Daar regent en stormt het, hier is het 25 graden en een strakblauwe lucht zonder één wolkje. We lopen wat souvenir- en boekwinkels door en met alvast een voorraadje ansichtkaarten voor thuis, een gedetailleerde kaart van het Kaaps schiereiland en nog wat drogisterijwaren (Emma’s toilettas was thuis blijven staan) en een hoestsiroopje voor onze “blaffende” kleuter gaan we richting lunch. Na een “fast-food”-lunch bij de Spur Ranch, inclusief haartooi en ballon gaan we richting Chapman’s Peak Drive. Inmiddels is deze indrukwekkende weg langs de kust naar het zuiden weer open en met dit weer zijn de uitzichten indrukwekkend. De weg ligt er veel beter bij de jaren geleden. Al bij de eerste blikken op Kaapstad vanaf de snelweg vanmorgen, zag alles er weer bekend uit: de Tafelberg, het Waterfront, Rhodes Memorial etc. En we vonden onze weg dan ook gemakkelijk door de stad heen. In Houtbaai doen we onze inkopen bij een goed gesorteerde buurtsuper van de Spar en dan gaan we op weg naar Fishhoek waar we de komende dagen verblijven. Zonder moeite vinden we het logeeradres: A Whale of A Time. Een cottage met rieten dak, tegen de rotsen aangeplakt, met een prachtig zwembad. Als we tig keer de bijna 50 treden op en neer zijn gelopen om alle bagage op zijn plek te krijgen is het tijd voor een verfrissende duik in het zwembad. Helaas voor Emma zijn we de zwembandjes vergeten en is het dus extra opletten geblazen met haar. Het uitzicht op False Bay is hier schitterend: zeilboten, bergen op de achtergrond en prachtig weer. Een prima stekje dus.
Zondag 24 oktober 17.15 uur
Fish Hoek
Gisteravond en vannacht heeft het flink gewaaid, met vandaag wat minder zomers weer als gevolg. In het donker was het uitzicht over de baai ook prachtig met alle lichtjes langs de kustlijn. Na alle nieuwe indrukken van gisteren waren we al vroeg uitgeteld. Emma zorgde nog voor wat spektakel voor vóór haar beurt in het bad te stappen waar het water nog te warm was. Gelukkig was er meer lawaai dan echte schade. Om acht uur lag ze op bed en een goed uur later lager we er zelf ook in. Prima bedden overigens want alleen de wind en Emma’s hoestje maakten ons af en toe even wakker. Vanmorgen zat de zon al vroeg op de ramen van de slaapkamer en om 8 uur waren we weer op. Emma had wat meer tijd nodig voor ze uitgeslapen was. Naar plaatselijk gebruik hebben we op ons gemak ontbeten met toost, gebakken eieren en bacon, voordat we op pad gingen. Als eerste zijn we naar de pinguins bij Boulders Beach geweest. Langs een houten wandelpad kun je tot vlak bij deze vrij zeldzame dieren komen. Door de stevige wind en de halfbewolkte lucht is het een stukje frisser dan gisteren. Na de pinguins gaat de reis verder zuidwaarts langs de kust naar Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Met het kabeltreintje gaan we tot aan de oude vuurtoren bij Kaappunt, Emma ietwat mopperend omdat het zo hoog is. De bussen met toeristen rijden hier af en aan en we zien ook wat mensen die vrijdag in het vliegtuig zaten. Na een souvernir en een poging om hier wat te eten in het restaurant (helaas volgeboekt, door de bussen waarschijnlijk!), rijden we verder door naar Kaap de Goede Hoop voor een foto met het bekende bordje daar. Onderweg zien we enkele (bles)bokken, wat struisvogels en een flinke schildpad. Op weg terug stoppen we nog even bij de Imhoff Farm, een ouderwetse Kaapse hoeve die vol blijkt te zitten met hippie-achtige winkeltjes en in Scarborough voor een ijsje. Vlak voor Fish Hoek nog even door de supermarkt voor brood en fruit en dan zijn we aan het eind van de middag weer in onze guesthouse. We steken op tijd de barbeque aan voor het avondeten. Aardappeltjes, sla en wat vlees vult onze magen weer en de rest van de avond doen we lekker lui en we stappen op tijd weer in onze bedjes.
Maandag, 25 oktober 20.40 uur
Fish Hoek
We hebben weer als marmotjes geslapen vannacht en waren redelijk vroeg weer op. Eerst op het gemak ontbeten en dan om een uur of negen de deur uit voor onze afspraak in Wijnberg. Het opgegeven adres is snel gevonden en we kuieren nog even rond voordat we Walter S. Ontmoeten om de laatste formaliteiten uit te wisselen voor a.s. woensdag. Vervolgens rijden we door naar Kaapstad om nog wat te shoppen en iets te gaan eten. We spenderen enkele uurtjes en wat geld in het Waterfront en gaan daarna weer terug richting guesthouse. In Kaapstad zijn we niet aan zwembandjes voor Emma kunnen komen en op aanraden van een vriendelijke dame in de Cape Union Market (waar Theo een shirt kocht) proberen we de Pick’n’Pay supermarkt waar we toch langs komen. Zonder bandjes in het zwembad is het toch te gevaarlijk voor Emma (ook de bandje waren thuis blijven liggen). Als we weer terug zijn in ons huisje blijkt het water toch te koud voor een zwempartij, maar het is prima weer om buiten te zitten en wat over de baai te kijken. Tegen etenstijd gaat de barbeque weer aan, dit maal voor wat spare ribs, die ook weer prima smaken. Vlak voor we Emma op bed leggen bellen we nog even met opa en oma, die helemaal in hun nopjes zijn met de foto’s die we vanmorgen per e-mail verstuurd hebben. Het werkt dus allemaal want we hadden de mail van thuis vanmorgen ook al gezien. Ondertussen hebben we van onze gastvrouwen taal nog teken gezien. Bij aankomst hing er een briefje aam de deur en zaten de sleutels in de brievenbus, dus konden we zo binnen. ’s Morgens als we de deur uit gaan zien we wel enkele bedienden die de strijk staan te doen enzo, en alles is mooi opgeruimd en afgewassen als we terugkomen. Wellicht horen we morgen bij vertrek nog wel met wie de rest van de kosten geregeld moeten worden. Blijkbaar is men hier toch nog wel van goed vertrouwen!
Dinsdag, 26 oktober 2004 16.30 uur
Franschhoek, Klein Dassenberg
Toen we vanochtend de auto weer in gingen laden kwam er toch iemand te voorschijn van het guesthouse en al snel was alles afgerekend en waren we klaar voor vertrek. Langs de kust rijden we richting Muizenberg en verder naar de Winelands. Eerst een heel stuk door het vlakke duinlandschap en na Khayelitsha de bergen weer tegemoet. De eerste stop doen we vandaag bij Spier Village, een wine-estate waar ook een opvang is voor cheetahs. We lopen zo tussen de afgerasterde speelweitjes van grote en kleine katachtigen. Omdat de bediening in de deli-shop compleet chaotisch is stellen we de lunch uit tot in Stellenbosch. Daar slenteren we wat rond en eten een hapje in een door nederlanders uitgebaat restaurantje. Nadat we wat hebben rondgereden vinden we een supermarkt voor de boodschappen voor de komende dagen en dan rijden we door naar Franschhoek. De ene na de andere wijngaard adverteerd langs de kant van de weg met proeverijen en logeermogelijkheden. Als we Franschhoek binnenrijden hebben we snel de afslag gevonden naar Klein Dassenberg waar we zullen overnachten, en dan komt dé klap……….. Op het moment dat we optrekken om rechtsaf te slaan knalt er een bakkie (pick-up) achter op onze auto! De auto draait om zijn as en staat stil in de berm voordat we doorhebben wat er gebeurd. Theo en ik schrikken ons een ongeluk en Emma begint van schrik keihard te huilen. Binnen de kortste keren staan er een aantal behulpzame mensen om ons heen die de politie bellen en aanbieden om naar een dokter te rijden. Gelukkig komen we er allemaal met de schrik vrij en is er alleen maar een hoop papierwerk te regelen. Theo maakt wat foto’s van de plaats des onheils (later blijkt gelukkig de laptop onbeschadigd uit de kofferbak te komen en kunnen we waar nodig de foto’s laten zien), en laat Klein Dassenberg weten dat we vlak voor de deur zijn gestrand. Intussen komen er twee politiewagen aangestormd met zwaailicht en sirene, en er staat even later ook twee takelwagens (die onverrichterzake weer terug kunnen keren). Als alles zover geregeld is met de politie en één van de getuigen z’n naam en telefoonnummer doorgegeven heeft wordt al onze bagage ingeladen in het autootje van Colleen (van Klein Dassenberg) en zij brengt ons naar ons verblijf voor de komende dagen. Hier kunnen we een beetje bijkomen van alle commotie. Het huisje ziet er prima uit en de ligging is ook prima in orde, het lijkt enigzins op het guesthouse in Jonkershoek waar we twee jaar geleden waren. Tegen half zes komt de vervangauto aangereden, met Colleen die nogmaals informeert of alles okay is. Het papierwerk wordt verder afgewerkt en nu hoeven we alleen het politierapport nog op te halen en mee te nemen als we de auto (een spiksplinternieuwe Mercedes 180) weer inleveren vrijdag. De rest van de dag blijven we maar thuis bij de haard. Het weer is inmiddels van warm en zonnig veranderd in bewokt en winderig en een heel stuk frisser.
Woensdag, 27 oktober 2004 20.00 uur
Franschhoek, Klein Dassenberg
Na een goede en lange nachtrust zijn we vanmorgen de schrik wel weer te boven gekomen. Het ontbijt is vandaag zonder gebakken eitjes (gewoon vergeten, en anders waren ze waarschijnlijk niet heel gebleven gisteren!) Op ons gemak wandelen we door de wijngaarden naar Franschhoek (enkele kilometers) om daar wat rond te kijken. Op het politiebureau halen we het proces verbaal op (nodig voor de verhuurmaatschappij) en voor de zekerheid laten we op het postkantoor enkele copietjes maken (je weet maar nooit!). We lunchen op een terrasje en wandelen dan weer terug naar onze guesthouse. Inmiddels doet het zonnetje goed z’n best en is het prima vakantie-weertje hier. Het loopt inmiddels tegen drie uur dus de hoogste tijd voor het belangrijkste van vandaag! We zijn bijna in onze beste kleren gehesen als Yolanda (van Fundisatravel.nl) arriveert. En als even later Walter ook aankomt, dan wordt het echt: straks gaan we trouwen!!!!!!!!!! Uit Yolanda’s auto komen allerhande zaken te voorschijn: boeketten, vonkelwijn etcetera. Zij heeft als “wedding-planner” zowat alles hier voor ons geregeld en Walter is de “marriage-officer” die ons in de echt zal verbinden. In ons huisje worden de officiële documenten getekend (dat moet hier “onder een dak” gebeuren) en het wisselen van de ringen en de goede wensen doen we buiten onder de grote eikenboom met de bergen op de achtergrond. En zo zijn we dus tegen half vijf een getrouwd stel! Emma vindt het geweldig om bruidsmeisje te zijn. Toen we het haar vanmorgen vertelden was ze direct helemaaal enthousiast, al wist ze niet precies wat ze moest doen toen bleek dat er geen sluier te dragen was. Yolanda liet haar helpen bij allerlei dingetjes en ook de fotografe speelde prima in op de ongedurigheid van haar. Op zowat alle fotogenieke plekjes rond het huis worden we op de foto gezet: toostend voor het huis, in de wijngaard, bij het zwembad, op de schommelstoek en natuurlijk tijdens de ceremonie zelf die in het Zuid-Afrikaans gaat. Er is zelfs ook nog een bruidstaart(je) te snijden, en ook dat wordt vastgelegd voor het thuisfront en voor later natuurlijk. Als iedereen weer vertrokken is, gaan we het thuisfront bellen met het goede nieuws (en dat van gisteren!). Uiteraard zijn ze daar tamelijk verrast en reageren ze ook van: “dat is nu net weer iets voor jullie!”. De wederzijdse ouders krijgen verslag van de gebeurtenissen van vanmiddag en mogen vervolgens het nieuws verder rondbellen. Eerlijkheidshalve vertellen we ook nog maar hoe we aan de witte Mercedes zijn gekomen die op de trouwfoto’s staat. De rest van de avond is rustig voor ons drietjes en als Emma na achten weer wat rustiger geworden is (haar poes Tommie maakt het prima bij oma), is het voor haar tijd om te gaan slapen. Hopelijk blijven de indrukken van vandaag haar beter bij dan die van gisteren. Voor ons is dit één van de beste dagen van deze vakantiereis.
Donderdag, 28 oktober 2004 19.50 uur
Franschhoek, Klein Dassenberg
Emma is vanmorgen als eerste op, tegen half acht staat ze vrolijk aan ons bed. We komenmet z’n allen rustig op gang want grote plannen zijn er niet voor vandaag. Lekker een beetje genieten van het mooie weer, het is vanmorgen al lekker in de zon op ons terras. Halverwege de ochtend zakken we af naar het dorp om wat e-mailtjes te versturen en daarna rijden we door naar Paarl om ergens wat wijn te gaan proeven. De keus valt op Nederburg, dat we kennen van vorige reizen en van thuis. Het blijkt aldaar helaas nogal een erg commerciële inslag te hebben en er is alleen een duitse rondleiding om 15 uur. Nadat we wat hebben rondgeslenterd rond het oude Kaapse huis draaien we terug . Ook bij Laborie (waar we jaren geleden al eens waren) blijkt er dezelfde soesa te zijn en daar zwaaien we vóór de poort al af. We laten de proeverij (en de lunch) maar zitten en besluiten de middag thuis te vullen met onze eigen braai. Theo en Emma nemen nog een duik in het zwembad en verder luieren we lekker rond ons huis. We maken nog een praatje met onze duitse buren en met Colleen, de vrouw van de manager, waar we ook nog een paar flessen sauvignon blanc van de farm kopen. Deze blijkt later prima te smaken. Jammer genoeg kunnen we er maar een paar flessen van meenemen naar huis. ’s Avonds proppen we al onze begage weer in de tassen want morgen vertrekken we hier weer al.
Vrijdag, 29 oktober 2004 19.45 uur
Mtunzini Forest Lodge
Vanmorgen was het weer compleet omgeslagen: fris, zwaar bewolkt en regen. Toepasselijk weer om afscheid te nemen van Franschhoek. We regelen de zaken af met Colleen en mrs Marais, de eigenares van Klein Dassenberg en gaan dan op weg naar het vliegveld van Kaapstad. Ruimschoots op tijd zijn we ingeschecked en hebben dan alle tijd om wat rond te kijken in de boekwinkel en (lang leve de vooruitgang): om nog wat draadloos te internetten op de eigen lap-top. Er zijn al heel wat mails terug gekomen van familie en vrienden en ook enkele van de trouwfoto’s zijn al doorgemaild door de fotografe. Nagenoeg op tijd gaat vlucht SA612 de lucht in en zijn we op weg naar Durban van waaruit we op weg gaan voor het tweede deel van deze vakantie. Als we in Durban uitstappen is het heel wat warmer dan bij vertrek: 28 graden en volop zon. We halen de huurauto op, een “bakkie” oftewel een Nissan 4×4 pick-up en zijn dan snel op weg naar het noorden via de N2 naar Mtunzini waar ons volgende logeeradres is. Na de benodigde stop bij de lokale supermarkt stoppen we om half vijf voor ons chalet, een soort log-cabin op palen tegen een heuvel aangebouwd. Als alle bagage naar boven is gesjouwd, is het de hoogste tijd voor een lekker “koeldrankie” op ons terras, vanwaar we de zee kunnen horen ruisen. Uiteraard gaat tegen etenstijd het vuur aan op onze eigen braaiplaats en hebben we een eenvoudig en smaakvol maaltje op ons bord. Inmiddels is de zon verdreven door een felle wind, maar eventuele regenbuien waaien gelukkig over. Blijkbaar kan het weer hier ook snel veranderen. Het thuisfront belt ook nog even om te vragen of we goed aangekomen zijn, de rest van de avond zijn we gewoon lekker lui aan het lezen terwijl Emma alle indrukken weg aan het dromen is. Morgen zullen we wel eens rond gaan kijken in de buurt en op het terrein van de lodge.
Zaterdag, 30 oktober 2004 20.15 uur
Mtunzini Forest Lodge
Vannacht heeft het hier flink gewaaid, af en toe voelden we het chalet bewegen en hoorden we van alles kraken. Het duurde tot halverwege de ochtend voordat de bewolking wat dunner werd en de zon er doorbrak. Vandaag is Theo jarig en Emma is zo trots als een aap als ze eindelijk haar verjaardagswensje mag geven dat ze voor vertrek op school heeft gemaakt. Later op de dag vieren we het met z’n drieën met gebak en een flesje “vonkelwijn”, en een pizza-lunch in een plaatselijk restaurantje. De serveerster is enigzins verbaasd dat we genoeg hebben aan één grote pizza met z’n drieën, hier houden ze nogal van erg grote porties. Al rondrijdend in ons “bakkie” nemen we een kijkje in het natuurgebied dat grenst aan onze lodge: een mangrove moeras en de stranden van Umlalazi. Als we door de duinen bij het strand komen liggen er an beide kanten kilometers brede, lege stranden, en forse golven bulderen vanuit de Indische Oceaan op de kust. Zwemmen is hier niet echt aan te raden: geen life-guard, wel sharks (witte haaien)! Als we later nog over het terrein lopen blijkt daar ook nog wel wat wild te zitten: we zien een slang liggen langs de kant van de weg (dood?) en een klein bokje of antilope springt het bos in. De waarschuwingen voor apen zijn ook op z’n plaats want op weg naar het dorp vanmorgen zagen we er wat rondrennen. Verder kruipt er in en om het huis natuurlijk ook allerlei exotisch (on)gedierte rond! De rest van de dag vullen we met lui lezen en Emma wat bezighouden, ze weet zich nog steeds redelijk goed te amuseren. ’s Avonds krijgt de jarige nog telefonische felicitaties van pa en ma B. en kleindochter kan ook weer even bijkletsen met opa en oma, die thuis vandaag ook prima weertje hadden (18 graden en windstil). Ons eigen huis blijkt ook nog in goede staat te zijn en Theo’s ouders heffen het glas op de jarige.
Zondag, 31 oktober 2004 20.00 uur
Mtunzini Forest Lodge
Vandaag een stralende zonnige dag, met aanvankelijk weinig wind, echt zomerweertje. Als gebruikelijk zijn we vroeg op, het is hier al om vijf uur licht, en het plan is om vandaag ergens een traditioneel Zulu-dorp te gaan bezoeken. Omdat gisterochtend de tourist office gesloten was steken we ons licht op bij de receptie van de lodge, waar ook net een hele bus landgenoten zich verzamelde. We krijgen een pak folders en wat goede tips en besluiten om naar Shakaland te rijden. Na een klein uurtje rijden via Gingindlovu en Eshowe zijn we tegen tien uur op de plaats van bestemming: in 1984 gebouw als filmset voor de t.v.-serie Shaka Zulu en nu één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Zululand. Om elf uur start de drie uur durende rondleiding met afsluitende lunch in het restaurant van het hotel, geheel in dezelfde bouwstijl opgetrokken. Terwijl we wachten tot de toer begint babbelen we wat met de “sangoma” oftewel de “wijze vrouw”, die allerhande kwalen en problemen kan oplossen. Ze blijkt vroeger als verpleegster gewerkt te hebben en heeft ook enige kennis van de “westerse” geneeskunde. Emma moet natuurlijk de muziekinstrumenten die er staat eens uit proberen. Onze gids, in traditionele Zulu-outfit uiteraard, vertelt vanalles over hoe de Zulu-homestead gebouwd is, wat de rolverdeling tussen mannen en vrouwen is, enzovoorts. Allerlei handwerken en ook het bierbrouwen en de medicijnman en de sangoma worden bezocht. De film Shaka Zulu is een modern tussendoortje en vertelt wat over de geschiedenis, maar is ook in een stenen Zulu-hut. Na kleine pauze (de groepen moeten even rouleren) is er ruim een half uur een dans- en drumspektakel met krijgers en Zulu-meisjes die dansen, terwijl de chief en zijn vrouw meer toekijken. Bij elke dans wordt een korte uitleg gegeven en de hele show herinnert ons aan de musical UMOJA waar we vlak voor deze vakantie heen geweest zijn. Het hele gebeuren heeft ons veel laten zien over het traditionele leven van de Zulu’s zonder kitsch te zijn. In de “kraal” worden wel allerlei kralenwerkjes zoals kettingen en armbanden verkocht, maar je ziet ook dat de vrouwen ze zelf aan het maken zijn, dus gelukkig is de indruk niet al te commercieel. Het eten na afloop is ook goed en al met al is het zeker de 180 rand p.p. waard geweest. Als we weer terug zijn bij de lodge is het inmiddels aardig warm, dus een duik in het zwembad is het eerste wat we daar doen. Het avondeten komt natuurlijk weer van de braai, op ons terras is het nog goed uit te houden en dus eten we lekker buiten. Als het om zeven uur donker geworden is ligt Emma al uitgeteld in bed en bekijken wij vast de route voor morgen want dan gaat de reis weer verder.
Maandag, 1 november 2004 20.00 uur
Royal Natal Park, Tendele Camp
Vanmorgen weer een stralende zon aan de hemel en na een vroeg ontbijt op ons terras vertrekken we om acht uur weer uit Mtunzini. Het eerste stuk gaat over de N2-tolweg naar Durban. De heuvels hier zijn zowat allemaal begroeid met suikerriet in alle stadia van groei, geregeld passeren we de trucks met riet op weg naar de suikerfabrieken. Uiteraard lopen er ook hier langs de autosnelweg vele mensen vlak langs de voorbijrazende auto’s. Bij Durban gaan we de N3 op in de richting van Pietermaritzburg. Het landschap verandert geleidelijk en na de bebouwing van de buitenwijken worden de heuvels hoger en groener. Het ziet er hier wat gevarieerder uit. Na Pietermaritzburg blijven we noordwaarts rijden, de drukte op de weg neemt weer af, ook omdat we inmiddels twee ongevallen met vrachtwagens zijn gepasseerd. Langzamerhand begint het landschap kaler te worden. Af en toe een boerderij in de verte, wat koeien en ook veel minder mensen langs de kant van de weg. Vlak voor we de tolweg verlaten lunchen we nog in een wegrestaurant. Terwijl wij eten amuseert Emma zich op de speeltoestellen. Na Estcourt draaien we de R74 op, richting Bergville. Op de achtergrond beginnen de Drakensbergen al zichtbaar te worden. De weg is nog steeds prima en we schieten goed op, dat is mooi meegenomen want vandaag doen we ruim 400 kilometer en het laatste stuk is wellicht niet meer geasfalteerd. In Bergville stoppen we voor de boodschappen. Het is een echte Afrikaanse bedoening daar: volop mensen op straat die vanalles verkopen, alleen maar allerlei winkeltjes en geen gewone huizen aan de doorgaande straten en bloedheet. We posten de ansichtkaartjes die nog van Franschhoek in de tas zaten (!) , lopen even binnen in het tourist office (2x niks!) en sjouwen dan door de plaatselijke Spar. De komende dagen zitten we hier 50 km vandaan en dus moeten we nu even goed fourageren want verder is er weinig of niks tussen hier en ons logeeradres. We rijden steeds verder de bergen in en de weg wordt steeds smaller. Als we het hek passeren van het Royal Natal natuurpark is het nog een kilometer of zes. Het laatste stuk gaat flink steil omhoog en uiteindelijk staan we vlak voor het Amphitheater, de bergketen van de Noordelijke Drakensbergen en hebben we Tendele Camp bereikt. Het inchecken bij het office annex curioshop gaat in het bekende tempo (op z’n elf-en-dertigst dus!) en uiteindelijk staan we voor ons eigen huisje: een cottage met een rieten dak, zicht op de bergen vanaf het terrasje en zo te zien van alle gemakken voorzien. Hier amuseren we ons wel de komende dagen! Als alle bagage weer naar binnen is gesjouwd genieten we eerst van het uitzicht en van een drankje op het terras. Vanzelfsprekend is er een eigen braaiplaats, dus wat we eten vanavond is duidelijk. Per telefoon (de GSM werkt hier prima) laten we het thuisfront weten dat we weer goed zijn gearriveerd en dat wij nog lekker buiten zitten in het zonnetje. Na het eten zitten we nog wat buiten rond de warmte van de barbeque en zien de sterrenhemel, die hier zoveel mooier is dan thuis. Behalve de lichtjes van de andere huisjes van het kamp is het hier natuurlijk stikdonker en hoor je alleen wat beestjes in de bomen. Overigens liet de baviaan van het kamp zich vanmiddag ook al enkele malen zien, een aardig uit de kluiten gewassen exemplaar. Aan alle waarschuwingen op de deur hierbinnen is dit een serieuze plaag aan het worden, als ze teveel en te dichtbij komen en hier hun eten gaan vinden moeten ze worden afgeschoten. Dus ramen en deuren dicht als je even een stukje uit de buurt bent, want anders plunderen ze je eten en vernielen ze vanalles!
Dinsdag, 2 november 2004 20.00 uur
Royal Natal Park, Tendele Camp
Het duurde vanmorgen niet lang voordat we van dichtbij kennis maakten met de baviaan van het kamp. Theo was aan het douchen en ik stond in de keuken brood te roosteren vor het ontbijt, en terwijl ik me even omdraaide om iets uit de koelkast te pakken zat er ineens een flinke aap op de bar in de keuken en voor ik er erg in had had hij het brood dat er lag te pakken! De schuifpui stond maar een 20 cm open, en hij had dus blijkbaar lopen wachten op zijn kans. Ik schrok me te pletter en mijn gegil deed hem gelukkig ook weer snel naar buiten vluchten. Emma, die ook in de kamer zat en hem binnen en buiten zag gaan was ook even van de kaart, “gelukkig had hij mijn knuffels niet gezien en ze meegenomen” zei ze daarna steeds. Toen we later het incident aan de schoonmaker vertelden reageerde hij laconiek met “ja, dat doet hij ook in het kantoor, maar we jagen hem dan maar steeds weer weg”. De waarschuwing op de posters (“you feed them, we shoot them”) moet je dus blijkbaar niet al te serieus nemen. Rond lunchtijd liep dezelfde baviaan bij een ander huisje mensen die buiten zaten lastig te vallen, wij aten deze keer maar gewoon binnen met de deuren dicht. Later op de ochtend rijden we een stukje terug naar de rand van het park om naar de watervallen te lopen. Het is een mooi pad en alleen het laatste stuk wat klauteren over de stenen. We komen een hele groep (ierse en nederlandse) toeristen tegen die we zondag ook al gezien hadden. Het is inmiddels aardig warm, volop zon en amper wind, en het water van de Mahai-rivier is heerlijk koel om in te spetteren en pootje te baden. De weg terug is voor Emma net iets te lang, dus de dagelijkse dip speelt zich hier af! Bij thuiskomst smaakt het biertje voor de dorst weer prima. Daarna eten we een hapje pasta en zonder dat dit de planning was vallen we alle drie in slaap voor een paar uur. Na de siësta hangen we lekker rond in en om ons huisje, het optimale vakantiegevoel: mooi weer, mooie omgeving en niets moeten doen. Ook ’s avonds is het nog lang lekker buiten. In de schemering zien we een paar bokjes grazen tussen het onderste en bovenste deel van het kamp. Ook verschillende vogeltjes laten zich zien net als de “guiney fowls”, de vogels waar dit kamp naar genoemd is. Als het echt donker is geworden zitten we op ons terrasje nog lekker naar de sterrenhemel te kijken.
donderdag 4 november 2004 7.00 uur
Volksrust
Gisteren waren we om half tien weer vertrokken uit Tendele. Het weer was veel meer bewolkt geworden dus waren de toppen van de bergen niet meer te zien. Gelukkig sloeg het weer niet helemaal om en bleef het voornamelijk zonnig en warm. Nadat we in Bergville nog een paar kaartjes gepost hedden lieten we de Drakensbergen achter ons en ging de reis richting Ladysmith. Aan het landschap te zien is het aardigdroog geweest de laatste tijd, hoe verder we rijden hoe kaler het wordt. Ladysmith is een drukke bedoening. We hebben alle tijd en lopen eerst wat rond op zoek naar een internet-café (zonder resultaat) en gaan dan een hapje eten. Daarna gaat de reis verder via Newcastle en de Laingnekspas naar Volksrust, waar we een nachtje slapen bij een ge-emigreerde buurman-van-vroeger. Zonder problemen vinden we “Hoek van Holland” en zitten we gezellig bij te praten over thuis. “s Avonds gaan we mee naar de rolbalclub, de favoriete sport van hier en krijgen we een kijkje in het dagelijks leven van de Volksrustse zakenwereld. Emma gaat gelijk vrolijk meespelen met de ander kinderen en wij proberen de spelregels te ontcijferen. Na thuiskomst kijken we voor het eerst sinds ons vertrek naar Zuid Afrika naar het nieuws uit Nederland (via de sateliet): veel ophef rondom de moord op filmregisseur Theo van Gogh en de USA heeft Bush voor een tweede termijn gekozen als president. Daar wordt je ook niet vrolijk van en dus is het verder geen verlies dat we de rest van de vakantie verder waarschijnlijk geen t.v. meer zien.
Kruger Park, Berg en Dal 19.30 uur
Vanmorgen zijn om een uur of half tien weer vertrokken uit Volksrust, met weer aardig wat kilometers voor de boeg. Via Ermelo, Carolina, Badplaas, Barberton richting de zuidkant van het Kruger Park, alles bij elkaar zo’n 350 kilometer. Omdat de weg niet overal even goed erbij ligt gaat er een flink deel van de dag mee door voor we op de plaats van bestemming zijn. Vooral het eerste deel ligt de weg er slecht bij en is er veel vrachtverkeer (kolentrucks op weg naar de krachtcentrales),ook het landschap is hier vrij kaal en eentonig. Vlak voor Badplaas worden de heuvels hoger en groener, en beginnen de bosbouwpercelen, hele hellingen vol met kaarsrechte dennen/sparren, of hele stukken kaal als er al gerooid is. Rond Barberton, als we weer een pas over zijn is er volop fruitteelt en suikerrietteelt. Inmiddels is het bloedheet geworden. Na de lunch en de boodschappen (in Barberton) gaan we voor de laatste etappe: naar de Maputo Corridor Tolweg, en dan is het nog maar een kilometer of vijftien naar Malelane waar we het Kruger Park ingaan. Terwijl we de formaliteiten regelen aan het hek, belt een benieuwde oma hoe het met ons gaat. We praten even bij en rijden dan verder. Al na een kilometer of vijf hebben we al aardig wat wild gezien: natuurlijk direct al wat impala’s en ook al snel twee neushoorns. Snel daarna zijn er ook al giraffen, een zebra en wat wrattenzwijnen te zien, net als een paar flinke hopen (olifanten?)poep. Als we Berg en Dal bereikt hebben en in ons huisje zitten (basic en zeer praktisch in gericht, mooi terras met braai en een mooi rieten dak) moet Emma eerst even opa bellen om te vertellen wat ze gezien heeft! En dan is het tijd voor een duik in het zwembad, Berg en Dal is namelijk één van de weinige kampen met een zwembad en de max temperatuur is vandaag zo’n 32,8 graden. Ala Theo de braai gaat aansteken, gaan Emma en ik nog even een kijkje nemen in het winkeltje. Het avondmaaltje van boerewors en speklapjes smaakt prima en daarna gaan we nog even naar de film kijken van vanavond, want helaas blijkt Emma nog te jong om mee te mogen gaan met een nachtrit, zes jaar is de leeftijdsgrens, want anders was dat ons uitje geweest ’s avonds. Na de film is het nog prima buiten en stinkend van de anti-muggen-lotion zitten we lekker nog een poosje buiten. Voor alle zekerheid slikken we maar braaf onze malariaprofylaxe en proberen we de muggen van ons lijf af te houden, want malaria krijgen is iets wat je liever niet meemaakt.
Vrijdag, 5 november 2004 19.15 uur
Kruger Park, Berg en Dal
Vanmorgen al voor zonsopgang op gestaan (4.30 uur) om al vroeg op pad te gaan en wat wilde beesten te zien. Het is vijf uur als we het hek uitrijden en we maken een flinke lus van zo’n honderd kilometer rondom ons kamp. Al rondrijdend op de onverharde wegen zien we aardig wat beesten: neushoorns, giraffes, veel impala’s natuurlijk, ook wat grotere bokken en welgeteld één olifant, die op zijn gemak de weg oversteekt. Ook nog enkele wildebeest kruisen ons pad. Verder zien we nog wat wrattenzwijnen en een paar grote roofvogels die in een boom op hun gemak hun prooi op zitten te eten. Als we wat mensen passeren blijkt dat we een leeuw en wat wilde honden gemist hebben enkele kilometers terug. Het is soms ook ongelofelijk hoe de dieren opgaan in hun omgeving, je bent er vlakbij en je ziet ze zo over het hoofd (ook al is het zo groot als een olifant). Emma vindt het allemaal erg spannend en houdt in haar schrift bij hoeveel beesten van welke soort we gezien hebben. Nu ze eenmaal wakker is vondt ze het prachtig. Als we om een uur of negen weer in ons kamp terug zijn gaan we eerst maar eens een ontbijt maken want onze magen rammelen. Na het eten hebben we allemaal even een dip. Het is inmiddels ook al weer flink warm, meer nog dan gisteren. Afkoelen dus in het zwembad, waar meer mensen een verfrissende duik nemen. Emma is weer zo aan het spelen met de kinderen van een Zuid Afrikaanse familie. De rest van de dag doen we weinig meer dan wat lezen en wat zwemmen, want het is echt bloedheet, erger dan normaal volgens de mensen van hier. ’s Avonds is Emma natuurlijk al vroeg uitgeteld, om half zeven slaapt ze al, terwijl wij buiten barbequen en genieten van een fles Boschendal erbij. Ook nu is het eigenlijk nog te warm om iets te doen. Gelukkig zitten er niet te veel muggen en is er binnen airco, het slapen zal straks geen probleem zijn. Morgen gaat de reis weer verder naar het noorden en laten we Berg en Dal weer achter ons op weg naar Olifants (benieuwd wat daar veranderd is want daar waren we in 1996 al eens een keer).
Zaterdag, 6 november 2004 20.00 uur
Kruger Park, Olifants
Vanmorgen rond half acht waren we weer ingepakt voor de rrip naar ons volgende kamp. Vannacht heeft het wat geonweerd en de lucht is vandaag de hele dag wat bewolkt, net wat minder warm dan gisteren. We hebben ruim 200 kilometer voor de boeg en de maximum snelheid is hier 50 km/uur, dat betekent dat we vandaag aardig wat uurtjes in de auto zitten. Onderweg zien we van tijd tot tijd allerlei beesten langs en over de weg komen: leeuwen (goed voor een flinke verkeersopstopping), olifanten, giraffes, neushoorns, kudu’s, impala’s, nijlpaarden, schildpad, krokodil enzovoorts. De eerste stop vandaag is bij Skukuza, één van de grotere rustkampen, daar doen we de kaartjes op de post. Vandaar gaan we verder noordwaarts en stoppen we nog een keer bij Satara, duidelijk een kleiner kamp, voor de lunch. Inmiddels is het buiten ondanks de bewolking flink warm geworden, en het is nog even doorbijten voor het laatste stuk tot Olifantskamp. Behalve de wilde beesten passeren we ook nog een stuk brandend bushveld. Eerder hadden we al gezien dat er hier wel eens wat afgebrand was, nu zitten we er zowat midden in. Bij de receptie in Olifants is men wat attenter dan in Berg en Dal (helaas!) want daar moeten we dan toch de benodigde Wildcard aanschaffen voor de Nationale Parken. Men heeft hier inmiddels aardig door hoe je de toeristen moet aanpakken: voor buitenlanders is de kaart zowat vier keer zo duur als voor Zuid Afrikanen! Maar ja, per dag betalen valt voor ons nog duurder uit. De huisjes, rondavels, in het kamp komen ons bekend voor: binnen 2 bedden, douche en toilet, buiten de keuken etcetera. Het uitzicht vanaf het terras is eerste klas: vrij zicht op de Olifantsrivier (met krokodil) en net naast de winkel en het restaurant. Daar gaan we ’s avonds, als we weer een beetje bekomen zijn van de hitte, lekker eten. Buffet met half westers hal afrikaanse gerechten, dé gelegenheid om eens bobotie of kudu te proberen. Emma eet wonderwel ook een aardig bordje mee en houdt het de hele maaltijd redelijk goed uit om aan tafel te blijven zitten. Pas als we tegen achten uit het restaurant komen begint de temperatuur wat te zakken, het is inmiddels stikdonker en er zit een lekker windje. Met het gekwaak van de kikkers op de achtergrond zitten we nog een poosje buiten voordat we bijtijds onder de wol gaan in onze heerlijk koele slaapkamer (dankzij de airco).Morgen gaan we nog verder noordwaarts en is ons kamp wat “primitiever” dan vandaag.
Zondag 7 november 2004 20.00 uur
Kruger Park, Sirheni
Vannacht heeft het aardig gespookt, een flink onweer en aardig wat millimeters regen, daardoor is het al redelijk laat voor we in slaap vielen. Om zeven uur zijn we weer klaar voor vertrek en verlaten we Olifants. Mede door de regen van vannacht is het lekker fris buiten. Vandaag zijn het vooral olifanten die we zien, in allerlei maten, soms alleen en soms met enkelen samen. Het eerste stuk naar Letaba doen we gewoon over de asfaltweg. In het kamp lopen we even door de winkel en tanken we nog een keertje. Het is één van de grotere kampen en dus redelijk druk en van alle gemakken voorzien. Vervolgens gaan we verder naar het noorden, niet langs Mopani maar over de onverharde gravelweg vlak langs de grens met Moçambique. Het landschap wordt steeds vlakker en we zien behalve wat bokjes ook een paar waterbokken en een kudde kaapse buffels en een paar giraffes. Auto’s komen we steeds minder tegen, dit deel van het park wordt duidelijk minder druk bezocht. In Shingwedzi stoppen we tegen twaalf uur voor een hapje te eten. Het lijkt wel of we de enige bezoekers zijn! Vóór en na ons komt er een auto aangereden maar deze zijn ook zo weer weg. Voor ons is dit de laatste gelegenheid om nog wat inkopen te doen voor de komende dagen. Na een klein stukje hoofdweg nemen we voor het laatste stuk weer de onverharde weg. Langs de meestal droge bedding van een rivier slingert deze tussen de bomen door naar Sirheni kamp. Dit is een zogenaamd bushcamp, dus zonder faciliteiten. De receptie blijkt gesloten te zijn (“back at 5 o’clock”staat er op de deur) en er hangt een bord met de nummers van de huisjes en bij één ervan staat ons reserveringsnummer, als enige overigens! Het huis blijkt open te zijn (ook later verschijnt er geen sleutel) en we installeren ons. Voor zover te zien is alleen het huis naast ons bewoond, wat een rust! Binnen is er volop ruimte: keuken, zitkamer, 2 slaapkamers met badkamer en een terras met zicht op de rivier. Al snel zitten we lekker op ons terras uit te puffen, want ook hier is het flink warm. Rond een uur of zes komt de kamp-manager zelf eens langs om te zien of alles okay is. We krijgen wat uitleg over de stroomvoorziening (d.m.v. generator en zonnepanelen) en indien nodig kan op z’n kantoor de camera of de pc opgeleaden worden want stopcontacten ontbreken er in huis. De GSM kan ook uit want ontvangst is er hier niet. In de schemering doen we ons avondeten met een stukje vlees van de braai en Emma amuseert prima in haar eentje met een emmertje en een schepje. Tegen een uur of acht zijn we allemaal ver uitgeteld en zoeken we één voor één op bed op.
Maandag 8 november 2004 19.20 uur
Kruger Park, Sirheni
Na een lange nacht slapen zijn we pas om een uur of acht op. Vandaag blijven we hier in ons huis en doen de hele dag eigenlijk niets. Het is ook nog steeds snikheet, dus alleen al van wat rondhangen wordt je moe. Emma speelt wat in het zand en wij lezen op ons gemak een boek. Na ons middagmaaltje van spaghetti en gehaktballen (uit blik) doen we een siësta. Binnen is het wel net zo warm als buiten maar met de plafondventilator is het net iets aangenamer. Na een praatje met de kampmanager over de nachtritten is afgesproken dat we met Emma mee kunnen als de andere gasten geen bezwaar hebben. Om een uur of vijf zal hij ons laten weten of onze enige “night-drive” doorgaat. Zonder dat we iets horen wordt het zes en zeven uur en wordt duidelijk dat we vanavond geen uitstap hebben. Emma houdt het niet langer vol en ligt inmiddels dan al in bed. Zelf zullen we er vanavond ook wel vroeg inliggen, dan kunnen we morgen bijtijds op pad. De reis gaat morgen weer verder en ons verblijf in het Kruger park zit er dan weer op. Behalve het jachtluipaard hebben de de “big five” toch gezien, en nog veel meer andere zoogdieren, vogels etc.
Dinsdag 9 november 2004 18.45 uur
Kurisa Moya, forest lodge
Vanmorgen zijn we weer bijtijds vertrokken, voor de hitte weer toeslaat. Om circa half tien rijden we het Kruger park uit via het Punda Maria hek. Het laatste stuk zien we nog een olifant, wat zeebra’s, een paar kyala en natuurlijk ook nog wat impala’s (met jongen). De eerste honderd kilometer is het landschap net zo dor, kaal en ongecultiveerd als in het park. Het enige verschil is dat er nu overal nederzettingen staan met de typische rondavel-hutjes. Bijna van het ene op het andere ogenblik is de omgeving ineens veranderd in de ene citrusplantage na de andere. Alles ziet er ineens mooi groen uit en het begint ook weer wat meer te heuvelen. Rond de middag stoppen we in Tzaneen, zowat de enige stad op de route vandaag. Hier doen we boodschappen, internetten we even en we bellen ook weer even met thuis (voordat we weer zonder ontvangst zitten). Thuis zijn inmiddels de trouwfoto’s gearriveerd en is het redelijk weer met een graad of zes. Tzaneen ziet er enigzins hetzelfde uit als wat we op Bali zagen, veel palmbomen bloeiende hibiscus en veel begroeiing op de heuvels in de buurt. De cirtusbomen zijn inmiddels veranderd in theeplantages en overal langs de kant van de weg staan bordjes van guesthouses en break-and-bedfasts. Voorals als we de Magoebaskloof-pas opgaan is duidelijk dat het toerisme hier ook een bussiness is. Bovenop de pas slaan we af en gaan de ongeplaveide weg op naar ons komende logeeradres. Met behulp van de uitstekende aanwijzingen rijden we een kilometer of vijftien door de bossen, (anders was je allang terug gedraaid!) na nog een stukje asfalt dat zo te zien niet al te vaak gebruikt wordt, komen we bij de afslag naar Kurisa Moya. De “dirt-road” wordt nog smaller en hobbeliger, gelukkig zien we aan de bordjes dat we goed zitten, en net op het moment dat ik hardop denk “wat als er nu een tegenligger komt?”, verschijnt er inderdaad een auto. Het is één van de eigenaren die ons had horen komen en ons verder wijst waar we moeten zijn. Vanaf de parkeerplaats voor de auto gaat een smal paadje het bos in en daar is dan ons huisje op palen. Na een paar keer heen en weer lopen is alle bagage ook boven en installeren we ons in ons “eco-vakantie-paradijs”. Ook al is er geen electriciteit, maar zonne-energie, zo te zien zijn alle faciliteiten aanwezig. Ons avondmaal is vanavond geen braai maar een gebraden kippetje met rijst, met een cabernet sauvignon op het terras. Tegen zeven uur wordt het echt donker (ik schrijf bij het licht van een olielampje) en breken we langzamerhand op en gaan naar binnen.
Woensdag 10 november 2004 17.45 uur
Kurisa Moya, forest lodge
Vannacht weer prima geslapen, het was heerlijk van temperatuur na de hitte van de afgelopen week. Omdat we echt in het bos zitten is het hier aanmerkelijk koeler dan in het open veld of in de zon. Pas als we tegen het eind van de ochtend het huis verlaten voor een “self-guided forest walk” merken we hoe warm het is in de zon. Met een kaart in de hand lopen we het inheemse bos in en lezen welke bomen er wel en niet in thuishoren. De eucalyptusboom blijkt serieus onkruid te zijn hier, geïmporteerd uit Australië. Het exemplaar hier is aan uitroeiing ontsnapt omdat er een nest inzit van een zeldzame vogel. Verder komen we indrukwekkend grote en oude exemplaren tegen van yellow wood- en stinkwoodbomen, en ook nog een stukje aangeplantte dennenbomen (een restant van de oude plantage). Emma vindt het aanvankelijk maar niks zo’n boswandeling maar even later loopt ze vrolijk voorop te zoeken naar de nummertjes op de bomen. Tegen het einde van de wandeling begint ze wel te sputteren dat ze moe is. Onderweg zien we zowaar nog twee bosvarkens, meestal zijn deze ’s nachts op pad en overdag niet te zien. De apen in het bos laten zich alleen horen, we zien ze niet. Hier en daar vliegt er een vogel weg, maar herkennen doen we ze niet. Na thuiskomst steken we de barbeque aan voor het middagmaal en de boerewors en de steaks smaken weer prima. Koed blikje Castel erbij, wat willen we nog meer?! De rest van de middag is om te lezen en te luieren. Emma amuseert zich prima in de hangmat en met haar kleurboeken, en zo gaat de dag in alle rust voorbij. Precies passend bij de naam Kurisa Moya ofte wel “tranquil spirit” ( rustige geest of zo iets). Morgen reizen we weer verder richting Waterbergen, een trip van ruim 300 kilometer, dus weer een reisdag. Daar is dan ons laatste kamp op deze trip.
Donderdag 11 november 2004 15.00 uur
Marakele national park, Tlopi tented camp
Vannacht was het warm en benauwd in huis en halverwege de nacht begon het te regenen en te waaien, daardoor sliepen we geen van beiden erg goed. Om zeven uur waren we dan ook al klaar om te vertrekken. De bewolking hing laag over het bos en het was nog steeds erg vochtig. Toen onderweg de zon door de wolken heen stak gaf dat mooie vergezichten over de wijde omgeving. Het landschap veranderde onderweg weer van kaal en ruig naar af en toe een stuk landbouwgebied, waar men volop in de graanoogst bezig was. Door ons vroege vertrek en een paar honderkilometer tolweg en bree autoweg schieten we goed op. Met twee kaarten in de hand, omdat er zowel oude afrikaanse als nieuwe plaatsnamen op de borden staan, vinden we onze weg naar de Waterbergen. Vanaf daar blijken de meeste borden nog alleen de oude namen aan te geven. Eergisteren was dit meer verwarrend. Pietersburg is tegenwoordig Polokwane en Potgietersrus, Nijlstroom en Warmbads heten nu Mokopane, Modimele en Bela-Bela. Je moet het net maar weten! Tegen een uur of twaalf zijn we in Thabazimbi, een roestbruin stadje vanwege de ijzermijnen, waar we stoppen voor de lunch. Tot Emma’s grote vreugde is er een Spur restaurant waar je ballonnen krijgt. Per telefoon krijgen opa en oma hiervan een live-verslag! Thuis blijkt er sneeuw te liggen in Limburg, is het hele land in de greep van het terrorisme geweest en blijkt Arafat inderdaad niet meer te leven. We hebben gelijk weer genoeg van het wereldnieuws. Na tanken en boodschappen doenb rijden we Thabazimbi weer uit. Na een kleine 20 kilometer staan we voor het hek van het Marakele Nationaal Park waar we “inchecken”. De weg naar ons kamp blijkt nog wat verder te zijn en on kwart voor twee staan we voor onze tent. Al blijkt tent wel wat bescheiden voor dit onderkomen: een hardhouten terras op palen aan de rand van het water, een aparte open keuken, en de slaaptent met een “parketvloer”, 2 bedden en 2 veldbedjes, stroom, water en licht. En natuurlijk een braaiplaats. Alle apparatuur (pc, camera, telefoons en scheerapparaat) kan weer opgeladen worden. Dit doet niet onder voor een “private game lodge”! De middag brengen we verder door op het terras, met een koel drankje en wat rondkijken.Aan de overkant van het water komt een waterbok drinken, achter de tent zien we twee wilde varkens en in de keuken zit een salamander. We maken een praatje met één van de buren (een nederlander die voor de tweede keer dit jaar van een zuid-afrikaanse vakantie geniet). Langzaamaan trekt de lucht dicht en rommelt er onweer in de verte. Dat kan nog wel eens regen betekenen!
Vrijdag 12 november 2004 14.00 ur
Marakele N.P., Tlopi tented camp
De regen is inderdaad gekomen! Tegen het vallen van de schemering begon het te onweren achter de berg waar we op kijken. Als het donker wordt zijn de lichtflitsen steeds beter te zien. De hele avond gaat dit schouwspel door, het is hier nog steeds droog en lekker van temperatuur dus zitten we nog tot een uur of negen buiten en gaan weg dan naar bed. Van slapen komt echter niet veel: het onweer blijt doorgaan en er steekt ook een flinke wind op. Pas om een uur of drie knettert het vlak bij ons kamp volop en daarna is het onweer eindelijk (na zo’n uur of tien!) uitgedonderd en vallen we in slaap. Als we om half acht wakker worden is het nog zwaarbewoklt en valt er nog steeds wat regen. Na het ontbijt op het overdekte deel van het terras wordt het geleidelijkaan droog. Met de auto gaan we een rondje door het park doen, maar na een kilometer of vijf keren we terug omdat de “wegen” wel erg geaccidenteerd zijn. Via wat meer geëffende wegen rijden we naar het hoogste punt van het park (hier staan wat zendmasten), dit is een mooi geasfalteerde weg en gaat een kleine 20 kilometer het park door. Uiteindelijk belandden we op zo’n 2000 meter hoogte en kunnen we de hele omgeving zien liggen want het weer is inmiddels ook wat opgeklaard en het wordt weer aardig warm. Onderweg zien we niet zo heel veel wild: een kudde grazende wildebeest, 2 duikers, een paar wrattenzwijnen en wat aapjes. Rond een uur of één zijn we weer thuis en eten we een hapje spaghetti. De zon is inmiddels alweer aardig warm en papa verdwijnt in de tent voor een siësta.
Zaterdag 13 november 2004 6.15 uur
Marakele N.P., Tlopi tented camp
Gisteren zijn we de rest van de middag alleen maar lui geweest op ons terras. Het was heel rustig in het kamp, pas om een uur of vijf, zes kwamen de “weekendgasten” aanrijden en zaten zowat allle tenten vol. Het weer bleef de hele middag en avond rustig en warm, allleen heel ver weg rommelde er wat onweer. De braai gaat tegen etenstijd aan voor de carbonaadjes en we eten met smaak van ons avondeten. Het zal nu weer wel even duren voor we weer kunnen barbequen.Beetje bij beetje ruimen we onze bagage al wat op en de voorraad proviand is ook bijna op, morgen nog een gebakken eitje bij het ontbijt en dan is de koelkast zowat leeg. ’s Avonds zitten we no buiten tot een uur of negen terwijl Emma lekker ligt te slapen. De sterrenhemel is goed te zien want de maan komt hier maar laat op en vanwege de insekten zitten de meeste buren ook in het duister of bij het licht van hun barbeque-vuurtje. ’s Nachts slapen we heerlijk, de tent staat nu niet te klapperen van de wind net als gisteren en het is buiten stil op het geluid van de kikkers na. Overigens zag ik gisteren hier ook nog een kleine krokodil het water inlopen, we zitten dus niet voor niets op palen! Vanmorgen tegen zes uur waren we alweer wakker, we zijn aardig in het ritme van hier geraakt. Vanaf het terras zien we drie giraffes lopen aan de overkant van het water. Zolangzamerhand horen we meer mensen op hun terras komen en Emma is inmiddels ook wakker geworden. We hebben nog alle tijd om straks op ons gemak te ontbijten en in te pakken. Om negen uur moeten we de tent verlaten en dan rijden we richting Johannesburg waar vanavond laat ons vliegtuig naar huis vertrekt. Tegen twee uur ’s middags zijn we op de luchthaven waar we de auto weer inleveren. Rond de middag kregen we nog een telefoontje van het thuisfront, die waren benieuwd waar we al zaten. Het wachten op het vliegveld gaat redelijk vlot voorbij met mensen kijken, wat eten en drinken en natuurlijk de laatste souvenirs kopen. Hopelijk krijgen we alles in de auto gepropt op Schiphol! Het is net na middernacht als onze vlucht KL 592, met een half uur vertraging, een regenachtig Johannesburg verlaat. Emma slaapt binnen vijf minuten en wordt om een uur of zes pas wakker. Zelf slapen we een paar uurtjes, tussen de maaltijden en de films door, en na een kleine tien en een half uur vliegen landen we op Schiphol. Hier is het mooi hollands weer: half bewolkt, windstil en een graad of vijf, brrrrrrrrr! De afhalers staan al te wachten en zijn reuzeblij om hun kleindochter weer te zien, net als omgekeerd natuurlijk. Net na de middag rijden we thuis onze straat weer in waar ons huis versierd blijkt te zijn met vlaggetjes en ballonnen. Als we binnenkomen is daar ook de boel versierd, staan er taart, champagne en veel bloemen op ons te wachten. Wat een thuiskomst! De rest van de dag is het nog een gezellige drukte met een hoop mensen die langskomen om de pasgetrouwde vakantiegangers te feliciteren